Τετάρτη, Δεκεμβρίου 28


 

   
   
 
Nikolas Saliveros posted on your timeline
 
   
Nikolas Saliveros
December 28 at 4:01pm
 
Τραγικοευχή, με την εσχατιά του έτους,
το νέον μην μας βρεί όλους ρέστους.
.................
Απαίσιον και φορομπηχτικό μπαίνει το νέον έτος
και ως να βγεί ευελπιστώ να «κείμεθα» καθέτως.
Ας ευχηθούμε «Ωσαννά», έστω κι’ Εβραϊστί
και «χείρα να κινήσουμε» στο χρόνο το ληστή.
 
Like
Comment

 

Κυριακή, Δεκεμβρίου 25

1 hr ·
Εμμανουήλ έτος υγείας
Ας είναι και το δεκα-εφτά,
Έτος ακόμα της αγάπης,
Κι’ας είμαστε χωρίς λεφτά
LikeShow more reactions
Comment

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22

«Θα είμαι απέναντί τους μέχρι να τους ρίξω»: Η Ζ. Κωνσταντοπούλου στον Γ...


 

   
   
 
Nikolas Saliveros posted on your timeline
 
   
Nikolas Saliveros
December 21 at 8:27pm
 
Σήμερα, εκτος απο το Χειμερινό ηλιοστάσιο
γιορτάζουμε και τ'αδειανό λεβητοστάσιο.

//
Σβηστά θα μείνουν και τα τζάκια μας,
φουρτούνα στα μπατζάκια μας.
Αφου πετρέλαιο και ξυλεία ψηλαρμενίζουν
και με το « ρεύμα» μας ξαφρίζουν.
//
Κράτα γέρο-κράτα,
άσχημα τα μαντάτα.
Με τέτοιους που μας κυβερνούν
Και νιοί ,αμφίβολο αν θα γερνούν
//

Κυριακή, Δεκεμβρίου 18


 

   
   
 
Nikolas Saliveros posted on your timeline
 
   
Nikolas Saliveros
December 18 at 2:48pm
 
Πλατεία <Μιαούλη>

Της Ερμούπολης το κέντρο,ήταν η «Πολιτεία»μας.
Και ο καθρέφτης της ζωής του νησιού(που ζούσα),
ήταν η πλακόστρωτη Πλατεία μας.
Του άδολου έρωτα το πρώτο βλέμμα που συναντούσα.
………..
Με το μυαλό μας ,ποτέ τις πλάκες,δεν την μετρήσαμε
στο φάρδος και στο μήκος,
χιλιόμετρα όμως πάνω της,πολλά εδιανύσαμε.,
στο πέρα –δώθε..σαν άοκνος λύκος.

Χώμα,νερό..Φοίνικες στον ουρανό...ευταξία,
τα χρόνια που επέρασαν,μαρτυρούσαν..
κι’ η <αλαβάστρινη>Εξέδρα ..ευτηξία,
που οι Μούσες της ,με σιωπή..μιλούσαν.

Το βλέμμα του άσπρου αγάλματος,
που τ’όνομα πήρε, Ανδρέα του Μιαούλη,
λές,ακόμα πολεμά για Ειρήνη…ακάματος.
Λεύτεροι νάν’οι άνθρωποι κι’οχι δούλοι.

Την Πλατεία κύκλωνε η Αρχοντιά….
Ξενοδοχεία,μαγαζιά,οι καμάρες, το ηγεμονικό Δημαρχείο…..,
και άνθρωποι πατριώτες με λεβεντιά,
είτε στο Πάνθεον πίναν τον καφέ τους,ή σ’άλλο καφενείο.

Εκεί, η περηφάνεια, μας φούσκωνε τα στήθια,
όταν στις παρελάσεις στους Ηρωες ανοίγαμ’ αγκαλιές.
Στους Επιτάφιους όλοι εψάλλαν, Χριστού την αλήθεια,
όταν ανθίζαν κάθε χρόνο της ζωής οι πασχαλιές.

Εκεί πάντα ωρίμαζε το κάθε προσκλητήριο,
της σκοτεινής πολιτικής, των πανσέληνων βραδιών.
Της αλησμόνου Αποκριάς ήταν το εφαλτήριο,
της χαράς μας,της γιορτής ,..το σκίρτημα των καρδιών

Εκεί του πρώτου έρωτα αλλάξαμε ματιές,
ταχύνοντας το βήμα για συναντήσεις πιότερες …
Kι’άφού του«Πλάτωνα» αγάπες γεννιόνταν τις νυχτιές,
στα όνειρα ..κρυφό φιλί, δίναμε στις ομορφότερες.

Η Πλατεία Μιαούλη..
Της Ερμούπολης η πόλι
Της θάλασσας η πύλη.
Της Σύρας η ζωή όλη.


Τα πρωϊνά, εκεί «ανταμώνανε» φευγαλέα,
η μιζέρια,
του λούστρου,
(που <στάθμευε> με τα <σύνεργά> του,
στη βάση της Εξέδρας),
του αξυπόλητου πεινασμένου γαβριά,
(που ένιωθε προστασία στα ..πόδια του Μιαούλη)
και της <ιλαροτραγικής> φιγούρας,
(που αρμένιζε στο θυμόσοφο χρόνο της ύπαρξης της),

με τους <λαιμοδετοφόρους>……,
τον βιαστικο δικηγόρο,
(που πηδούσε τα σκαλιά του Δημαρχείου,
να ..αθωώσει…τον <αμαρτωλό.>;; απο <καθ’έδρας>),
τον ατσαλάκωτο επιχειρηματία
ή <επιτηδευματία>,
(που φρεσκοξυρισμένοι,
φρεσκοσιδερωμένοι,
πάσχιζαν να..<αποφύγουνε> την αχρηματία.)

Τα μεσημέρια ,εκεί «συνεργούσανε» με συμπάθεια,
ο λούστρος,ο γαβριάς, η <ιλαροτραγική> φιγούρα
ο δικηγόρος,ο επιχειρηματίας κι’ο <επιτηδευματίας>.
(Ο σεβασμός ζέσταινε των ανθρώπων τις σχέσεις.
Κανόνας άβατος,αντικειμενικός,χωρίς υποθέσεις).
Ενα μοσχοβολημένο σουσαμένιο κουλούρι
απ’τον δικηγόρο έφερνε χαμόγελο στο στομάχι του γαβριά.
Ενα γυάλισμα στα σκαρπίνια του επιχειρηματία
σε διπλή <ταρίφα> ξεκοκκίνιζε τον <τούρκο>λούστρο.
Και μια <αγγαρεία>στην αγορά απ΄τον <επιτηδευματία>
στην <ιλαρό-τραγική> φιγούρα,
έδινε ελπιδοφόρο κουράγιο
να δικαιολογήσει την υπόστασή της.

Τη μιζέρια..μοιράζανε
και τα πρόσωπα όλων μοιάζανε.

Και τα βράδια,
άχ .,αυτά τα άληστα,του Σαββατόβραδου, βράδια,
εκεί οι καρδιές όλων «αδελφωνόσανε».
Η άψυχη Πλατεία μας ζωντάνευε,
κανέναν δεν ορφάνευε.
Τα λίγα φώτα της
και της μαρμάρινης Εξέδρας της,
μαζί μετ’άλλα των καταστημάτων,
έμοιαζαν πυροτεχνημάτων
εκτόξευση,
φιλίας και έρωτος λόγχευση
στις καρδιές ,μεγάλων –μικρών
αγοριών της ήβης και κοριτσιών.

Οι αισθήσεις παρελαύνανε με τυμπανοκρουσίες
<απελευθέρωσης>,
ζωής φανέρωσης.
Βοή ευφροσύνης,
καρδιές καλωσύνης.
Γέλιο αιωνιότητας,
μακαριότητας,
έσμιγαν με το γιασεμί,βροντόφωνα,
που το άρωμα του διαρκούσε ολόχρονα.
Η φιλαρμονική του Δήμου,
πάνω στην Εξέδρα,
κάθε Κυριακή βράδυ..
ακολουθούσε τον <τροχαίο>των Μουσών,
αόρατης μπαγκέτας
και οι πλουμιστές στολές των μουσικών
λαμπύριζαν στο χρυσαφί της τρομπέτας.
Και ξαφνικά,νοσταλγικά
στη θύμηση, το μακρινό παρελθόν
γίνεται αδήριτο παρόν.
Κοιτάς,ακούς,οσφραίνεσαι και γεύεσαι,
Την υγεία,ανέγνοιαστα,
της Ανοιξιάτικης νυχτερινής υγρασίας
του νοτιά,
η τα κόκκινα γελαστά ανθρώπινα μάγουλα,
(μόνο αυτά βλέπεις),
που έτσι αντιδρούν
να φυλαχτούν
στη χειμωνιάτικη νύχτα.
Και περπατάς,περπατάς.
χωρίς να μετράς,
τον χτεσινό χρόνο,
τον τωρινό πόνο………
στο ξέθωρο,μεγάλο-μικρό παρελθόν.

Της καλπάζουσας επιστήμης
ο υπέρηχος…ψόφος
αδυσώπητος,
στο εύθραυστο γυαλί της αιωνιότητος
να ξαποστάσει..δεν σκοτίζεται.
Ομως νά..γκρεμίζεται
πρόωρα,χυδαία, του ονείρου ο κατάφυτος λόφος,
σε τρίμματα μνήμης.
……..

Η επανοφορά,
συμφορά,
στο ανελέητο παρόν,
η αμαρτία μας.
Η πλατείας μας,
που απ’τα πατήματα μας,χρόνια τώρα
αν και στα μαρμάρινα πλακάκια,
ανακατεμένα,
πολλές φορές σκουντουφλήσαμε
με τα μάτια δεμένα,
δεν θέλαμε να περάσει γρήγορα η ώρα,
αφού στο άδολο <Εκεί> αληθινά εζούσαμε.
………..
Στης Ερμούπολις το κέντρο,η Πλατεία μας,
υπήρχε τότε-ίσως και τώρα(θα επιθυμούσα)
η ζωή του νησιού,που ήταν η <Πολιτεία > μας,
με όποια μορφή δηλώνει ακόμα «παρούσα.»
 
Like
Comment
Share

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 16

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Γιάφκα 06/12/16


 

   
   
 
Nikolas Saliveros posted on your timeline
 
   
Nikolas Saliveros
December 16 at 7:59pm
 
Χριστουγέννων «Συνταγές»

Αντί μελομακάρονα τα τελευταία χρόνια,
αρκούμαστε μονάχα σε «σκέτα μακαρόνια».
Και όσοι ζούνε σε βουνά όπου πλακώνουν χιόνια,
αμφίβολο αν θα δούν ποτέ ,τα μάτια τους εγγόνια.
Οι κάτοικοι της χώρα μας , ξένων εγίναν πιόνια,
αφου οι ταγοί, για εκατό ,ξεπουληθήκαν χρόνια.

Σαράντα δράμια βάσανο,και μυρωδιά το λάδι,
ο στόμαχος θα γουργουρά, ολάκερο ο βράδυ.
Γλύκα στο στόμα άφαντη, το όνειρο ριμάδι,
λίγοι Χριστούγεννα θα ζούν κι’οι πιότεροι σκοτάδι.
//
Τέρμινα δέκα στο ταψί, θα βλέπουμε αστέρια
Καντάρια πέντε άζυμο, βγάζεις κενά πανέρια.
//
Κι’από τηλεοράσεων πενήντα ΣΕΦ….καμάρια,
τα μάτιας μας χορταίνουνε και οι κοιλιές κουφάρια.
//
Ελπίδα, ένας να βρεθεί ,στον μέλλον, Καποδίστριας,
να ρίξει όλους τους «θεσμούς»¨στα δόντια μιάς ερπίστριας
 
Like
Comment
Share

 
 
   
   
 
View Post

 
   
   
Reply to this email to comment on this post.

Κυριακή, Νοεμβρίου 20


 

   
   
 
Nikolas Saliveros posted on your timeline
 
   
Nikolas Saliveros
November 20 at 4:02pm
 
Στην μνήμη του Ανδρέα Πασσά

Μνημόσυνο

Ένα κερί αναμμένο, κατάδειξη ζωής,
κόλλυβο και μια φωτογραφία.
Βουβόδακρη στη Εκκλησιά η συντροφία,
σε «περίδειπνο» τιμούν , ξετέλεμα πνοής.
//
Οσο η μνήμη , θα κρατά κεράκι αναμμένο,
ζωή θα παίρνει η εικόνα του χαμένου.
Η ελλειψη κάθε προσώπου αγαπημένου,
πάντα αφήνει πίκρας τον πόνο ζωντανεμένο.
//
Χαιρετισμός τιμής στον μεταστάντα πιά,
στης Περσεφόνης τα Ηλύσια πεδία.
Θρήνος κι’οδύνη γίνονται απέθαντη φωτιά
κ’ αχός μήτε π’ακουγέται απο νεκρή καρδία.
//
Όταν πλέει η ψυχή σ’ανυπόστροφο ποτάμι ,
αγκιστρώνεται μονάχα από μνήμης το καλάμι.

Αμήν
 
Like
Comment

 
 
   
   
 
View Post

Μηχανή του Χρόνου | Η πολυτάραχη ζωή του συλλέκτη Ιόλα

ΣΚΙΤΣΟ ΤΑΚΗΣ ΚΥΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ


Σάββατο, Νοεμβρίου 19

ΣΚΙΤΣΟ ΤΑΚΗΣ ΚΥΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ



 

   
   
 
Nikolas Saliveros posted on your timeline
 
   
Nikolas Saliveros
November 18 at 6:28pm
 
Επίκαιρα

Πλατύ το νόημα της λέξης προδοσία
κι’ ανώδυνη βολή απ’ένα βλέμμα.
Μα όπου ληστής και μιά λωποδυσία
κι’όπου <αεροκόπος>, πίσω του ένα ψέμα.
=========
Ένδεια,πόνο κι’αρετή ο δόλιος σκυλεύει,
λόγια καημού στο πρόσωπο φοράει,
φτερά λιπόψυχων πουλιών μαδάει
και τρυφηλή ζωή ανίδρωτα φυτεύει.
===========

Το αηδόνι από τα ψηλά τη θλίψη κελαηδάει
όχι γιατί μες σε κλουβι ο θύτης θα το κλείσει,
αλλα γροικά το σίδερο της πόρτας σαν σφαλίσει,
μες το κλουβι ,θα ζεί κι'ο θύτης, κι'ας μην το μολογάει
 
Like
Comment