Μιχάλης Γαβριήλ

Just now ·

Π ο ρ ε ί α
Ξέφυγε από την πέτρινη όψη
της ανείπωτης οργής
κι από το αναμάσημα
της επίκλησης
των επάλληλων κύκλων σκορπισμένων προσδοκιών.
Στο στίγμα της ιστορίας,
μνημόνευε σιωπηλά την πικρή στιγμή της αποστασίας
-έτσι σαν μάθημα- και πάρε την απόφαση
χωρίς τον καταναγκασμό της επιβεβαίωσης.
Ανασασμός ξανά ….. σαν σιγανό βογγητό
την ώρα, που το λαϊκό τραγούδι
συνθλίβει το μοναχικό χορευτή
Μετά θα φύγεις από τη στάσιμη αλμύρα
της αδιέξοδης απάρνησης.
Παραμέρισε τις στυφές μέρες
κάτω από τη κόγχη του πεζοδρομίου- στον χρόνο,
που, έτσι και αλλιώς,
χωρίς εναλλακτικό σπόρο ουτοπίας, βαδίζεις,
ριζωμένος στην εξέλιξη των αντιθέσεων.
Και βέβαια συντροφεμένος
-την ώρα που ξεψυχά το δειλινό-
από το χαμόγελό της,
που και στο σκοτάδι φεγγίζει όμορφο.