Ασμα Αμνών και Λεόντων
Καλά, φίλε μου τα λες,
όμως σε ξέρω κι’από χτές.
Το ίδιο λέγαμε τραγούδι,
ίδιο φυτεύαμε λουλούδι,
Τώρα αλλού κλείνεις το μάτι
και μου γυρνάς την πλάτη.
///
Και θα μου πεις, κι’εσύ μαθές,
θέλεις να γεύεσαι χαρές,
Το ίδιο θα’κανες κι’ εσύ
αν δεν είχες στο μυαλό κρασί.
Άλλη ζωή καβάλα στ’ άτι
κι’άλλη του ζευγολάτη.
///
Αλληλογνωριζόμαστε ,το ξέρουμε κι’οι δύο.
Μας έλαχε για λίγο να βγούμε απ΄το σκότος ,
στη ζούγκλα ,μύγα εγώ κι’ εσύ μέγα θηρίο.
Καθένας στη ζωής του θα πρέπει νάν’ πιλότος .
Στο ίδιο χώμα, ξέρουμε, θα μπούμε και τ΄αντίο
δεν ξέρουμε ποιος, θα πει στον άλλον πρώτος.
///
Μήπως φίλε μου ρουφάμε της ζωής τη λάσπη
και ξεχνάμε φίλε, την απέθαντη αγάπη;;;;;;;.
Φίλε κοίταξε προς το ουρανό,
κάποιο θα δεις παιδί ορφανό
και σκέψου προτού φύγεις
πόρτα στοργής να ανοίγεις.
Αθανασία στ’αλήθεια μένει,
μ’ αγάπη αστερωμένη.
Σαλος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου