της Ρέας Βιτάλη
Μη με ρωτήσετε πολλά….Ούτε και γω τα
ξέρω. Πάντως ο Λάμπρος, είχε κερδίσει την συμπάθεια μου από το πρώτο
δευτερόλεπτο γνωριμίας. Σου το επέβαλλε κατά κάποιο τρόπο. Έχει το πιο
φωτεινό χαμόγελο που έχω δει σε άνθρωπο. Κι εγώ, έχω θέμα με τους
χαμογελαστούς ανθρώπους. Ο Λάμπρος, πέρα από φωτεινό χαμόγελο, έχει και
μια γενναία δυσκολία στο περπάτημα. Αλλά με έναν δικό του πάλι τρόπο,
επεμβαίνει με το φωτεινό όλο χαρά πρόσωπο και διαγράφει την δυσκολία
του, σου ακυρώνει αυτό που βλέπεις σε τέτοιο βαθμό, που τελικώς σε
δυσκολεύουν τα δικά σου πόδια ενώ του Λάμπρου τα τοποθετείς στην
κατηγορία του φτερωτού Ερμή της αρχαιότητας.
Προχθές ο φίλος μου ο Διονύσης πεθύμησε γλέντι. Έτσι το όρισε και τον κατάλαβα. Έχω συχνά την ίδια επιθυμία. Και άδειασε το σαλόνι του. Έβγαλε τα έπιπλα στην βεράντα. Και βοηθήσαμε οι φίλες και φίλοι στο μαγείρεμα και εμφανίστηκαν και δυο με μουσικά όργανα και ένα κορίτσι με εξαιρετική φωνή ανέλαβε το τραγούδι. Το μετατρέψαμε το σπίτι σε ταβέρνα με τη μία! Λαχταράνε οι ψυχές το κέφι στις μέρες μας! Και δεν είχαμε προλάβει να στεριώσουμε μπουκιά….Σηκώθηκε με μιας ο Διονύσης ο χορευταράς, σηκώθηκε κι η Φωτεινή…Ήθελε δεν ήθελε τη γράπωσε ο Διονύσης… Σηκώθηκε και ο Χρήστος…Και ο Κώστας και η Κάτια…Τι να θέλει παραπάνω ο Έλληνας; Κάηκε το πελεκούδι. Χορό να δεις! Η πιο ευλογημένη εκδήλωση ελευθερίας. Και να μπερδεύονται τα μουσικά ρεύματα και να ξεμπερδεύονται. Και δώστου σάμπες και δώστου βαλσάκια και δώστου ροκ και δώστου τσα τσα και δώστου. Και σβούρες και πανωσηκώματα. Διάθεση νάχεις. Κάποια στιγμή η ματιά μου ανάμεσα από ζευγάρια κοντοστάθηκε στον Λάμπρο. Σπίθες έβγαζαν τα μάτια του. Ξέχασα να σας πω ακόμα μια σημαντική πληροφορία για τον Λάμπρο. Κάποια στιγμή της ζωής του, μια σπάνια αρρώστια και το σώμα του δεν υπάκουε στις προσταγές του νου του. Μη με ρωτήσετε παραπάνω λεπτομέρειες… Ούτε και γω ξέρω να σας πω. Πάντως έμεινε χρόνια σ΄ένα κρεβάτι. Ακίνητος από το λαιμό και κάτω. Μάρμαρο. Έβρισκε τρόπους η γυναίκα του να τον περιποιείται, τα παιδιά του να του δείχνουν την αγάπη τους και κείνος….Όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια…Ο Λάμπρος έβρισκε τρόπους να μη παραιτηθεί. Ρίζα δέντρου το άτιμο μυαλό… Βρίσκει διαδρομή για να τραφεί. Από δω, από κει, λίγο παραπέρα ν΄απλωθεί….Θα τη βρει την άκρη! Και σηκώθηκε. Πες το θαύμα, πες το δύναμη ψυχής, πες το βοήθεια Θεού, πείσμα, πες το αφοσίωση ανθρώπων στο πλευρό κάτι σαν δάνειο δύναμης…Πες το εσύ όπως θες γιατί ο Λάμπρος δεν είχε χρόνο για βαφτίσια. Είχε ζωή να τον περιμένει στη γωνία.
Προχθές στου Διονύση ήταν και ο Λάμπρος. Χορεύαμε ζευγάρια πάνω στην πίστα. Πατζουρλισμός. Σβούρες! Και κάποια στιγμή μη με ρωτήσεις πάλι γιατί…Συμβαίνει στις πίστες. Λες σαν προεόρτιο μιας αγίας στιγμής που υπονοείται στην ατμόσφαιρα ότι θα επακολουθήσει, ξεμάκρυναν οι πολλοί για να χωράει μόνο ο ένας…Το ένα ζευγάρι, ο ένας χορευταράς, η μια…Να χορτάσουν τα μάτια των πολλών. Ήταν που λες στο τραγούδι «Να ζήσω ή να πεθάνω σ΄ένα φλαμέγκο επάνω, μάτια μου». Στίχοι Νικολακοπούλου. Και πιάνει ο Λάμπρος μια καρέκλα για βοήθεια και την έσυρε στην υποτιθέμενη πίστα…Όπως πάνε τα παιδιά τα πρώτα βήματα «Στράρα στρατούλα»…. Κι έσυρε κι έσυρε και κανείς δεν τον εμπόδισε και προσπέρασε και στάθηκε ολόρθος και τραγούδησε. Και μετά σαν να θέριεψε ξεμάκραινε ελάχιστα την καρέκλα όσο για να νιώσει αυτόνομος ή για να ρισκάρει την αυτονομία και σήκωνε τα πόδια σαν τσολιάς. Παρέλαση σε ένα δικό του Ελευθερία ή Θάνατος. Σ΄ένα δικό του…Να ζήσω ή να πεθάνω μ΄ένα κορμί ότι κάνω! Μάτια μου!! Τον κοίταζα συγκινημένη και σκεφτόμουν…Τελικά αξία στη ζωή… Υπέρτατη αξία! Έχει να βρίσκει η ψυχή τον τρόπο! Αιώνια με μαγεύει…Το να βρίσκει ο άνθρωπος τον τρόπο!
Αγαπητέ Λάμπρο…Να ζήσω ή να πεθάνω μ΄ένα κορμί ότι κάνω. Και πόσα μπορώ να κάνω! Και πόσα καθημερινά χαραμίζω; protagon.grΝΑ ΖΗΣΩ
Προχθές ο φίλος μου ο Διονύσης πεθύμησε γλέντι. Έτσι το όρισε και τον κατάλαβα. Έχω συχνά την ίδια επιθυμία. Και άδειασε το σαλόνι του. Έβγαλε τα έπιπλα στην βεράντα. Και βοηθήσαμε οι φίλες και φίλοι στο μαγείρεμα και εμφανίστηκαν και δυο με μουσικά όργανα και ένα κορίτσι με εξαιρετική φωνή ανέλαβε το τραγούδι. Το μετατρέψαμε το σπίτι σε ταβέρνα με τη μία! Λαχταράνε οι ψυχές το κέφι στις μέρες μας! Και δεν είχαμε προλάβει να στεριώσουμε μπουκιά….Σηκώθηκε με μιας ο Διονύσης ο χορευταράς, σηκώθηκε κι η Φωτεινή…Ήθελε δεν ήθελε τη γράπωσε ο Διονύσης… Σηκώθηκε και ο Χρήστος…Και ο Κώστας και η Κάτια…Τι να θέλει παραπάνω ο Έλληνας; Κάηκε το πελεκούδι. Χορό να δεις! Η πιο ευλογημένη εκδήλωση ελευθερίας. Και να μπερδεύονται τα μουσικά ρεύματα και να ξεμπερδεύονται. Και δώστου σάμπες και δώστου βαλσάκια και δώστου ροκ και δώστου τσα τσα και δώστου. Και σβούρες και πανωσηκώματα. Διάθεση νάχεις. Κάποια στιγμή η ματιά μου ανάμεσα από ζευγάρια κοντοστάθηκε στον Λάμπρο. Σπίθες έβγαζαν τα μάτια του. Ξέχασα να σας πω ακόμα μια σημαντική πληροφορία για τον Λάμπρο. Κάποια στιγμή της ζωής του, μια σπάνια αρρώστια και το σώμα του δεν υπάκουε στις προσταγές του νου του. Μη με ρωτήσετε παραπάνω λεπτομέρειες… Ούτε και γω ξέρω να σας πω. Πάντως έμεινε χρόνια σ΄ένα κρεβάτι. Ακίνητος από το λαιμό και κάτω. Μάρμαρο. Έβρισκε τρόπους η γυναίκα του να τον περιποιείται, τα παιδιά του να του δείχνουν την αγάπη τους και κείνος….Όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια…Ο Λάμπρος έβρισκε τρόπους να μη παραιτηθεί. Ρίζα δέντρου το άτιμο μυαλό… Βρίσκει διαδρομή για να τραφεί. Από δω, από κει, λίγο παραπέρα ν΄απλωθεί….Θα τη βρει την άκρη! Και σηκώθηκε. Πες το θαύμα, πες το δύναμη ψυχής, πες το βοήθεια Θεού, πείσμα, πες το αφοσίωση ανθρώπων στο πλευρό κάτι σαν δάνειο δύναμης…Πες το εσύ όπως θες γιατί ο Λάμπρος δεν είχε χρόνο για βαφτίσια. Είχε ζωή να τον περιμένει στη γωνία.
Προχθές στου Διονύση ήταν και ο Λάμπρος. Χορεύαμε ζευγάρια πάνω στην πίστα. Πατζουρλισμός. Σβούρες! Και κάποια στιγμή μη με ρωτήσεις πάλι γιατί…Συμβαίνει στις πίστες. Λες σαν προεόρτιο μιας αγίας στιγμής που υπονοείται στην ατμόσφαιρα ότι θα επακολουθήσει, ξεμάκρυναν οι πολλοί για να χωράει μόνο ο ένας…Το ένα ζευγάρι, ο ένας χορευταράς, η μια…Να χορτάσουν τα μάτια των πολλών. Ήταν που λες στο τραγούδι «Να ζήσω ή να πεθάνω σ΄ένα φλαμέγκο επάνω, μάτια μου». Στίχοι Νικολακοπούλου. Και πιάνει ο Λάμπρος μια καρέκλα για βοήθεια και την έσυρε στην υποτιθέμενη πίστα…Όπως πάνε τα παιδιά τα πρώτα βήματα «Στράρα στρατούλα»…. Κι έσυρε κι έσυρε και κανείς δεν τον εμπόδισε και προσπέρασε και στάθηκε ολόρθος και τραγούδησε. Και μετά σαν να θέριεψε ξεμάκραινε ελάχιστα την καρέκλα όσο για να νιώσει αυτόνομος ή για να ρισκάρει την αυτονομία και σήκωνε τα πόδια σαν τσολιάς. Παρέλαση σε ένα δικό του Ελευθερία ή Θάνατος. Σ΄ένα δικό του…Να ζήσω ή να πεθάνω μ΄ένα κορμί ότι κάνω! Μάτια μου!! Τον κοίταζα συγκινημένη και σκεφτόμουν…Τελικά αξία στη ζωή… Υπέρτατη αξία! Έχει να βρίσκει η ψυχή τον τρόπο! Αιώνια με μαγεύει…Το να βρίσκει ο άνθρωπος τον τρόπο!
Αγαπητέ Λάμπρο…Να ζήσω ή να πεθάνω μ΄ένα κορμί ότι κάνω. Και πόσα μπορώ να κάνω! Και πόσα καθημερινά χαραμίζω; protagon.grΝΑ ΖΗΣΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου