Όταν είναι αργά Όταν το μοχθηρό σκοτάδι της νύχτας, -δίχτυ αράχνης-, το απέραντο πέλαγος μαστιγώνει, ελπίδα φωτός στον μακρινό ουρανό, με πείσμα ψάχνεις, στης ζωής το πλοίο,μη σου ξεφύγει το τιμόνι. // Μα πάντα αλίμενο,όνειρο μένει στην αυλή του σπιτιού σου, η πρωινή δροσιά της πάχνης κι’ένα κορίτσι γλυκό,που σε περιμένει. Με την αγάπη γερά «σκαριά», σε όνειρο νέο φιάχνεις. // Όταν βροντά, η άγρια σιωπή της θάλασσας, -αλάξευτο βάθος-, στη σκιά του φόβου,την πλώρη καρφώνεις κι’ανάσα ζητάς,απ’ένα αστέρι αλάργο, -απόγνωσης λάθος-. «Η μοίρα ορίζει,σηκώνει,βουλιάζει… ποτέ δεν θυμώνει.» // Κα πάλι τ’ονειρο,όνειρο μένει… Το πλοίο χτυπιέται,-αλύγιστο πάθος,- του νού πελώριο κύμα βαραίνει. «Λάθος αν έκανες,δικό σου λάθος». |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου