Ο Σαμαράς μεθοδεύει την «έξοδό» του
Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 21 Ιουνίου 2013, 02:29
Με το αιφνιδιαστικό μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα. (Προβολή εκλογών στις οθόνες των θερινών κινηματογράφων).
(Επρόκειτο να δημοσιευτεί στην κυριακάτικη αντιμνημονιακή εφημερίδα
«Το Χωνί» στις 16 Ιουνίου 2013, που δεν
εκδόθηκε λόγω της απεργίας των δημοσιογράφων και θα δημοσιευτεί στις 23
Ιουνίου 2013. Αναρτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2013 στην ιστοσελίδα www.grivas.info)
Κλεάνθης Γρίβας
12 Ιουνίου 2013
«Ποιος είναι τόσο βλάκας,
που να μη βλέπει αυτή την ολοφάνερη
κατεργαριά;
Και ποιος τόσο τυφλός
που να μη λέγει πως δεν είδε τίποτα;
Αλί στον κόσμο όπου κανένας πρέπει
τέτοια κακά σωπαίνοντας να βλέπει».
Σαίξπηρ: Ριχάρδος Γ’
Με το αιφνιδιαστικό μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα (που εκδηλώθηκε ως κεραυνός εν αιθρία και άνευ άμεσου αποχρώντος λόγου), ο Α. Σαμαράς εγκαινίασε τη διαδικασία μιας (προγραμματισμένης από τον ίδιο) ανατροπής της τρικομματικής κυβέρνησής του, εξασφαλίζοντας στο εαυτό του μια «αξιοπρεπή» έξοδό του από τα αδιέξοδα που δημιούργησε η μνημονιακή του πολιτική.
Ο Α. Σαμαράς, αντιμέτωπος με το φάσμα της οριστικής διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας και της εισόδου της σε μια κατάσταση γενικευμένης ανομίας εξαιτίας των πολιτικών που διατάσσει η Τρόϊκα-Εξωτερικού και εφαρμόζει η Τρόϊκα-Εσωτερικού υπό την ηγεσία του, είναι υποχρεωμένος:
● είτε να συνεχίσει σ’ ένα δρόμο που η -καταστροφική- κατάληξή του είναι βέβαιη και ολοφάνερη,
● είτε να παραιτηθεί, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία της φυγομαχίας μπρος σε αδι-έξοδα για τα οποία ευθύνεται ο ίδιος,
● είτε να ανατραπεί από τους ελάσσονες συνεταίρους του, πράγμα που αποτελεί την «αξιοπρεπέστερη» έξοδό του από το αδιέξοδο που του ανατέθηκε να διαχειριστεί και να διαιωνίσει.
Κάθε πολιτικός που ανήκει στην κατηγορία των ψυχοπαθητικών προσωπικοτήτων σχιζοφρενικού τύπου, μπορεί να δώσει διέξοδο στην νεκρόφιλη καταστρεπτική του επιθετικότητα επιμένοντας στον καθολικό αφανισμό των «υπηκόων» του, όπως έκανε π.χ. ο Χίτλερ τον Σεπτέμβριο 1944, που εξέδωσε μια διαταγή για τη μετατροπή της Γερμανίας σε «καμένη γη», πριν ο εχθρός καταλάβει το γερμανικό έδαφος: «Να καταστραφούν τα πάντα. Όλα όσα εξυπηρετούν τη συντήρηση της ζωής: ληξιαρχεία, υποθηκοφυλακεία, τραπεζικοί λογαριασμοί… να καταστραφούν όλες οι προμήθειες τροφίμων, να καούν τα κτήματα και νασκοτωθούν τα ζώα… Έργα τέχνης, μνημεία, ανάκτορα, πύργοι, εκκλησίες, μουσεία, θέατρα και όπερες έπρεπε να ισοπεδωθούν». (A. Speer: Inside the Third Reich, N.Y., 1970). Ο γερμανικός λαός έπρεπε να εξοντωθεί επειδή δεν στάθηκε άξιος να εκπληρώσει το μεγαλομανιακό παραλήρημα του «ηγέτη» του
● Η πρώτη επιλογή (της συνέχισης της ίδιας πορείας μέχρι την καθολική διάλυση της κοινωνίας) θα πρέπει να αποκλειστεί, δεδομένου ότι ο Α. Σαμαράς δεν ανήκει στην κατηγορία των ψυχοπαθητικών προσωπικοτήτων σχιζοφρενικού τύπου.
● Η δεύτερη επιλογή (παραίτησή του) μάλλον θα πρέπει να αποκλειστεί, δεδομένου ότι είναι συνταυτισμένη με τη φυγομαχία (πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να επιλεγεί από πολιτικούς που αδιαφορούν παντελώς για την υστεροφημία τους, όπως ένας καθ’ ημάς ημι-ηλίθιος Ε-Πλην περιοδεύων γελωτοποιός).
● Η τρίτη επιλογή (ανατροπή του) είναι «αξιοπρεπέστερη» αλλά προϋποθέτει τον εξαναγκασμό των δύο μικρο-μετόχων στην Τρόϊκα-Εσωτερικού να τη θέσουν σ’ εφαρ-μογή.
Κι’ αυτό ακριβώς επιτυγχάνεται με το αιφνιδιαστικό μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα της 11ης Ιουνίου 2013. Μ’ αυτό, οι δύο τσόντες της τρικομματικής «συγκυβέρνησης» είναι υ-ποχρεωμένες:
● είτε να αποδεχθούν το μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα (πράγμα που διασφαλίζει την παρα-μονή τους στην εξουσία επ’ ολίγον αλλά τους εξαφανίζει οριστικά από την πολιτική σκηνή),
● είτε να εναντιωθούν σ’ αυτό (πράγμα που εξασφαλίζει την ανατροπή της «κυβέρ-νησης» --ήτοι, την επίτευξη του αρχικού στόχου του Α. Σαμαρά- και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο της επιβίωσής τους στη δημόσια ζωή ως «αντισταθέντων» έστω και την τελευταία στιγμή).
Με το αιφνίδιο μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα, ο Σαμαράς με μια κίνηση ρουά-ματ, έβαλε τους «εταίρους» του αντιμέτωπος μ’ ένα -κυριολεκτικά- υπαρξιακό δίλημμα στο οποίο «κορώνα κερδίζει και γράμματα χάνουν».
Το μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα σήμανε την ώρα της αλήθειας για τη μνημονιακή Τρόϊκα-Εσωτερικού, η οποία μέχρι σήμερα λειτουργούσε (όπως ο Μάκβεθ) υπό το καθεστώς της αυταπάτης ενός τελευταίου φόνου, «ενός φόνου που θα τερμάτιζε όλους τους φόνους», αλλά τώρα συνειδητοποιεί οδυνηρά ότι «τέτοιος φόνος δεν υπάρχει». (Jan Kott: Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας. Ηριδανός, 1970, σ. 101).
Κλεάνθης Γρίβας
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Φαίνεται ότι οι μεθοδεύσεις «εξόδων» πρωθυπουργών (όταν συνει-δητοποιούν τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιουργούν) είναι εγγεγραμμένες στο πολιτικό DNA της λεγόμενης δεξιάς.
▪ Τον Ιούνιο 1963, ο Κ. Καραμανλής «εξήλθε» του αδιεξόδου του ως «Τριανταφυλλί-δης».
▪ Τον Σεπτέμβριο 2009, ο Κ. Καραμανλής jr. «εξήλθε» του δικού του αδιεξόδου αξιοπ-ρεπώς και με το όνομά του.
▪ Τώρα, ο Α. Σαμαράς ως πρωθυπουργός ετοιμάζεται να «εξέλθει» του δικού του αδιεξόδου (έχοντας στο ιστορικό του μια πρόβα τζενεράλε «εξόδου» ως υπουργός, με την ανατροπή της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη).
Με το αιφνιδιαστικό μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα (που εκδηλώθηκε ως κεραυνός εν αιθρία και άνευ άμεσου αποχρώντος λόγου), ο Α. Σαμαράς εγκαινίασε τη διαδικασία μιας (προγραμματισμένης από τον ίδιο) ανατροπής της τρικομματικής κυβέρνησής του, εξασφαλίζοντας στο εαυτό του μια «αξιοπρεπή» έξοδό του από τα αδιέξοδα που δημιούργησε η μνημονιακή του πολιτική.
Ο Α. Σαμαράς, αντιμέτωπος με το φάσμα της οριστικής διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας και της εισόδου της σε μια κατάσταση γενικευμένης ανομίας εξαιτίας των πολιτικών που διατάσσει η Τρόϊκα-Εξωτερικού και εφαρμόζει η Τρόϊκα-Εσωτερικού υπό την ηγεσία του, είναι υποχρεωμένος:
● είτε να συνεχίσει σ’ ένα δρόμο που η -καταστροφική- κατάληξή του είναι βέβαιη και ολοφάνερη,
● είτε να παραιτηθεί, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία της φυγομαχίας μπρος σε αδι-έξοδα για τα οποία ευθύνεται ο ίδιος,
● είτε να ανατραπεί από τους ελάσσονες συνεταίρους του, πράγμα που αποτελεί την «αξιοπρεπέστερη» έξοδό του από το αδιέξοδο που του ανατέθηκε να διαχειριστεί και να διαιωνίσει.
Κάθε πολιτικός που ανήκει στην κατηγορία των ψυχοπαθητικών προσωπικοτήτων σχιζοφρενικού τύπου, μπορεί να δώσει διέξοδο στην νεκρόφιλη καταστρεπτική του επιθετικότητα επιμένοντας στον καθολικό αφανισμό των «υπηκόων» του, όπως έκανε π.χ. ο Χίτλερ τον Σεπτέμβριο 1944, που εξέδωσε μια διαταγή για τη μετατροπή της Γερμανίας σε «καμένη γη», πριν ο εχθρός καταλάβει το γερμανικό έδαφος: «Να καταστραφούν τα πάντα. Όλα όσα εξυπηρετούν τη συντήρηση της ζωής: ληξιαρχεία, υποθηκοφυλακεία, τραπεζικοί λογαριασμοί… να καταστραφούν όλες οι προμήθειες τροφίμων, να καούν τα κτήματα και νασκοτωθούν τα ζώα… Έργα τέχνης, μνημεία, ανάκτορα, πύργοι, εκκλησίες, μουσεία, θέατρα και όπερες έπρεπε να ισοπεδωθούν». (A. Speer: Inside the Third Reich, N.Y., 1970). Ο γερμανικός λαός έπρεπε να εξοντωθεί επειδή δεν στάθηκε άξιος να εκπληρώσει το μεγαλομανιακό παραλήρημα του «ηγέτη» του
● Η πρώτη επιλογή (της συνέχισης της ίδιας πορείας μέχρι την καθολική διάλυση της κοινωνίας) θα πρέπει να αποκλειστεί, δεδομένου ότι ο Α. Σαμαράς δεν ανήκει στην κατηγορία των ψυχοπαθητικών προσωπικοτήτων σχιζοφρενικού τύπου.
● Η δεύτερη επιλογή (παραίτησή του) μάλλον θα πρέπει να αποκλειστεί, δεδομένου ότι είναι συνταυτισμένη με τη φυγομαχία (πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να επιλεγεί από πολιτικούς που αδιαφορούν παντελώς για την υστεροφημία τους, όπως ένας καθ’ ημάς ημι-ηλίθιος Ε-Πλην περιοδεύων γελωτοποιός).
● Η τρίτη επιλογή (ανατροπή του) είναι «αξιοπρεπέστερη» αλλά προϋποθέτει τον εξαναγκασμό των δύο μικρο-μετόχων στην Τρόϊκα-Εσωτερικού να τη θέσουν σ’ εφαρ-μογή.
Κι’ αυτό ακριβώς επιτυγχάνεται με το αιφνιδιαστικό μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα της 11ης Ιουνίου 2013. Μ’ αυτό, οι δύο τσόντες της τρικομματικής «συγκυβέρνησης» είναι υ-ποχρεωμένες:
● είτε να αποδεχθούν το μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα (πράγμα που διασφαλίζει την παρα-μονή τους στην εξουσία επ’ ολίγον αλλά τους εξαφανίζει οριστικά από την πολιτική σκηνή),
● είτε να εναντιωθούν σ’ αυτό (πράγμα που εξασφαλίζει την ανατροπή της «κυβέρ-νησης» --ήτοι, την επίτευξη του αρχικού στόχου του Α. Σαμαρά- και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο της επιβίωσής τους στη δημόσια ζωή ως «αντισταθέντων» έστω και την τελευταία στιγμή).
Με το αιφνίδιο μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα, ο Σαμαράς με μια κίνηση ρουά-ματ, έβαλε τους «εταίρους» του αντιμέτωπος μ’ ένα -κυριολεκτικά- υπαρξιακό δίλημμα στο οποίο «κορώνα κερδίζει και γράμματα χάνουν».
Το μίνι ΕΡΤ-πραξικόπημα σήμανε την ώρα της αλήθειας για τη μνημονιακή Τρόϊκα-Εσωτερικού, η οποία μέχρι σήμερα λειτουργούσε (όπως ο Μάκβεθ) υπό το καθεστώς της αυταπάτης ενός τελευταίου φόνου, «ενός φόνου που θα τερμάτιζε όλους τους φόνους», αλλά τώρα συνειδητοποιεί οδυνηρά ότι «τέτοιος φόνος δεν υπάρχει». (Jan Kott: Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας. Ηριδανός, 1970, σ. 101).
Κλεάνθης Γρίβας
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Φαίνεται ότι οι μεθοδεύσεις «εξόδων» πρωθυπουργών (όταν συνει-δητοποιούν τα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιουργούν) είναι εγγεγραμμένες στο πολιτικό DNA της λεγόμενης δεξιάς.
▪ Τον Ιούνιο 1963, ο Κ. Καραμανλής «εξήλθε» του αδιεξόδου του ως «Τριανταφυλλί-δης».
▪ Τον Σεπτέμβριο 2009, ο Κ. Καραμανλής jr. «εξήλθε» του δικού του αδιεξόδου αξιοπ-ρεπώς και με το όνομά του.
▪ Τώρα, ο Α. Σαμαράς ως πρωθυπουργός ετοιμάζεται να «εξέλθει» του δικού του αδιεξόδου (έχοντας στο ιστορικό του μια πρόβα τζενεράλε «εξόδου» ως υπουργός, με την ανατροπή της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη).
Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 21 Ιουνίου 2013, 02:32
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου