"Νόστιμον ήμαρ.."+++
(το σπόρο του γυρεύει ό τόπος,
και το παιδι τη μητέρα του , όπως.....)
Σύρα
Στη μέση τ’Αρχιπέλαγου ,μ’αρμύρα βαφτισμένος,
ο Βράχος στέκει’ αγέρωχος,μ’αιώνες φορτωμένος.
Εκεί τον ήλιο αντίκρυσα και την ανάσα πήρα,
Και στην καρδιά μου σήκωσα,το όνομά του...Σύρα.
Η μοίρα μούταξε ζωή,την ξενητειά ζωσμένος
στου Οδυσσέα το σκαφί νάμαι ταξιδεμένος.
Η θύμηση με φύλαξε ,στων Μαγισσών την λύρα,
απλήγωτος να κρατηθώ,πιστός σε σένα…Σύρα.
Κι’είναι η Ιστορία σου,που μένω ποτισμένος
γιατ’είναι το..κατάρτι σου πούμαι γερά δεμένος,
γιατ’είναι το θυμάρι σου και όχι η φιλύρα
η μυρωδιά που με κρατά δικό σου πάντα…Σύρα.
Τι κι’αν τα χρόνια πέρασαν κι’έγω ξενητεμένος..
Με τα Χωριά, την Πόλη σου μένω ερωτευμένος,
με τον αγέρα του Βοριά του Νότου τη πλημμύρα
και για το χτές, το σήμερα και τ’αυριό σου..Σύρα.
Σύρα,βράχε του ανέμου,
του Σορόκου,του Πονέντε,του Βοριά..
Σύρα,πέτρα μου,καημέ μου,
τα σκαλιά σου μιας ζωής ανηφοριά.
Σύρα ,της νιότης μου αναθυμιά….
ζωής σπασμένοι κάβοι,
που χέρι ανθρώπου πιά δεν πιάνει.
Άφτιαστη θα μείνει πεθυμιά,
<να γινόμουνα Καράβι>,
για πάντα ν’άραζα στης Σύρας το λιμάνι.
SALOS |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου