ΠΟΙΗΣΗ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τι θα μπορούσε να έχει αλλάξει,
Ίδιες οι γκριμάτσες του ουρανού
στο ραγισμένο φεγγίτη.
'Ιδιο φεγγάρι της στιγμής το λαδοκάντηλο
αχνοφωτίζει το εικονοστάσι των πιατικών
και τις σκιές που επέζησαν.
Ίδια και η μνήμη του σοβά,
να φτάνει μέχρι το γέλιο μας.
Μονάχα το τελείωμα του δειλινού αλλάζει σε άλικο βαθύ,
σαν αίμα αθώου.

Τι θα μπορούσε να έχει μεσολαβήσει,
Κρεμασμένος λοξά στο σαλόνι ο πρόγονος
με το ταλαμπουρίσιο ζωνάρι και τη φέρμελη,
μια παραπεταμένη Ελλάδα.
Στη ράχη της καρέκλας το κομπολογάκι
με τη μεταξένια του φούντα,
που πρασίνιζε την άνοιξη.
Κι από τα πέρατα του ανέμου να ξεπροβάλλει ο χειμώνας
και το βρεγμένο ουρλιαχτό στο ακορντεόν του μετανάστη,
Σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία.

Όλα,λέω,θα παραμείνουνε ίδια
ισαπέχοντας απ'την βροχή και τον ήλιο.
Οι γυναίκες,που θα κλαυθμυρίζουνε με το μέσα μέρος της φωνής
τα καθημερινά τους στα αδιέξοδα σοκάκια.
Τα λιγνά μας όνειρα,που πάνω μας θα στραφούνε κάποτε σαν πετριές στα χέρια των φίλων.
Οι νέοι που θα διαμαρτύρονται στις αυριανές λεωφόρους
με την παλάμη ψηλά να διατοιχίζεται στην αύρα,
ως να ψάχνει να κόψει ένα λουλούδι.
Οι κραταιοί,όπου γής,που θα καθαγιάζουνε την ύβρι,
εξαγνιζόμενοι στις κολάσεις των άλλων.
Όλα,το ορκίζομαι,θα παραμείνουνε ίδια.
Κι ο καθένας τόπος μας πάντοτε,
τον Χριστό του και τον Ιούδα του θα'χει.

Τάκης Κυριτσόπουλος

2 Απριλίου 2011 5:05 μ.μ.

emmanoyil είπε...