(E)
«Ο Βασιλιάς κι’ό Γέρος»
(Το παραμύθι)
=Κόκκινη κλωστή δεμένη..
Κι’από τα χρόνια μπερδεμένη..
Δώσε κλώτσο να αρχίσει
και η «Ρόδα» θα γυρίσει............
= Μιά φορά κι’έναν καιρό,ήταν ένας Βασιλιάς.
-στη χώρα της Ελιάς-
πολλά τα χρόνια οπίσω,
που προσφωνούσε «εξ άμβωνος»
«ΠΕΡΙΦΑΝΑ (τα) ΓΗΡΑΤΕΙΑ».
Αν και ήταν παρηγόριας ένα «χάπι»
εχάϊδευε όμως τα αυτιά,
κι’ ας κοιτούσε «μ’ένα μάτι»
των γερόντων τ’αποπίσω.
=Τα χρόνια επεράσανε με «ζήτω» και νταούλια.
Της φρόνησης, εξόντωσε, το ψέμα, τα κουκούλια.
Έμειναν από πότισμα.. μαράθηκαν τα γούλια.
Σκαφιδωμένα γίνηκαν τα σώματα μαρούλια.
Και στης ..χλιδής τ’ απαύγασμα,
του σκύλου ,νύχτας γαύγισμα
το κόσμο πέταξε απ’του ονείρου τον καθρέφτη
και μπρός του είδε ανελέητο ένα χρόνο κλέφτη.
=Και Να! του Βασιλιά ό γόνος, ποδός-αλτιστής
σπουδάσας «εις τας Εσπερίας» τέχνας ως αλχημιστής,
Βασιλιάς,,, εκ..παραθύρου βροντοφωνεί
(και με τηλε-μέσα και με αλλοτινό χωνί)
«ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ»…(στον άδειο κορβανά).
και με (του σατανά)
εχέγγυα γητειά,
«ισόνομα» και «άνετα» θα ζούνε,
μάνες. παιδιά και γηρατειά .
=Μετρά λοιπόν το κύβο με μοιρογνωμόνιο
Τη χώρα, δίχως σκέψη, βάζει μες σε μνημόνιο
Και για να έχει ο λαός του(people) ύπνο αιώνιο
του δίνει, για το Χάπι του(HAPPY TOY), …ληγμένο κώνειο.
Παπάς εδώ, παπάς εκεί,
.που πέφτει η Αμερική;.
=Κι’ήλθε επιτέλους η μέρα η άσπρη
των «Σωτήρων-Βασιλιάδων» με την .. «αγάπη»
Τρυπάνε του γέρου ,μιας ζωής δούλεψης, το σακούλι
και δεν του μένει μήτε σκιά απ’το φασούλι
Βρίσκουνε και μιά τράπεζα στο Κάπρι,
φευγατίζουνε το χρήμα κι’αφήνουν τον.. αράπη,
(Φιλόξενος γάρ ο Ζεύς,
ή μήπως μισόξενος σφαγεύς;)
‘Κλείνουν τις λίστες των φοροφυγάδων
κι’ανοίγουν τις..κάνουλες των φουκαράδων.
ΦΟΡΟΙ΄στο σπίτι το φαγί, ω!! τι ρεζίλι
μέχρι και στο παιδί, ..στάλα στο..πετραχήλι.
=Ασπρα μαλλιά ψάχνεις να βρείς στην κεφαλή,
όμως οριζοντίως στα κόψανε «με άνωθεν εντολή».
Και σου έμεινε τοιούτως,
αδιακρίτως κι’ απολύτως,
τ’άδειο «δισάκι» της μαυρίλας,
να κουβαλάς και της ξευτίλας.
=Κι’είναι τ’άδειο δισάκι μιά βρισιά.
Είναι το δισάκι ανάλλοιωτη φτυσιά…
Φτυσιά ..ΠΕΡΙΦΑΝΗ και συνάμα όχι αμελητέα,
αφού στο πρόσωπο της Ιστορίας, ριζώνεται, ως «μη εξαιρετέα»
…………..
=Και πριν το παραμύθι περατώσει
και το…καντήλι του Διογένη τελειώσει
Αναρωτιέται ο απόκληρος ο γέροντας
μέσα στο νού..και πάντα λογάει γυρεύοντας:
=Από γεννησιμιού ο κάβουρας σέρνει ζερβά τα πόδια,
είτε το θές ή δεν το θές.
Δεν είναι ψέματα μαθές,
Οπου φτωχός κι’η μοίρα του κι’ ίδια μυαλά τα βόδια.
=Πως μια υπόλοιπη ζωή ,μονάχος μου θα ζήσω;
Αυτό το Γόρδιο Δεσμό πως, γέρος εγώ, θα λύσω;
Και του απαντά η μνήμη..τον Όμηρο περιφέροντας
«Ενθύμου τους Δαναούς και –Ρόδα- φέροντας».
Μονάχος είναι ο Χάρος
κι’ ουδέποτε ο Γλάρος.
--------
…=Kαι ζήσανε οι Βασιλιάδες καλά κι’ ανείπωτα
Κι’οι Γέροντες ….μες το «αιδώς» και …μες το τίποτα
= Ο,τι είπαμε πιο πάνω ήταν ένα παραμύθι
μοιάζει στην πραγματικότητα ως οι αρχαίοι μύθοι.
Σάλος’2010-2015 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου