του Σταύρου Θεοδωράκη
Νομίζω ότι έχω μπερδευτεί. Ποιο είναι
το (χρηματικό) όριο κάτω του οποίου γίνεται κάποιος … αριστερός (ή έστω
αρεστός στην αριστερά);
Οι (φημολογούμενες) περικοπές στα ειδικά μισθολόγια έκαναν τους «μπάτσους γουρούνια δολοφόνους», «εργαζόμενους με κοινωνική υπεραξία» (έτσι τους αποκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας). Και μετέτρεψαν εν μια νυκτί τους δικαστές από «μακρύ χέρι της εξουσίας» σε «μπροστάρηδες των κοινωνικών αγώνων» (όπως είπε και η πρόεδρος των Δικαστών και Εισαγγελέων, Βασιλική Θάνου). Οι οποίοι δικαστές συγκρότησαν μέτωπο με τους νοσοκομειακούς, τους πανεπιστημιακούς, του αρχιερείς και τους οδηγούς του ΟΣΕ (!) και όλοι μαζί θα συγκρουστούν μέχρι τέλους με την «συντεχνία των βουλευτών» (όχι αυτό δεν το είπε ο Κωνσταντίνου της Ανταρσίας αλλά ο Κιουτσιούκης της ΔΑΚΕ). Ποιο είναι το κρίσιμο ποσοστό λοιπόν των περικοπών, που σου ξυπνάει μέσα σου τον Λένιν; Το 10%, το 12% ή το 15% δημιουργεί επαναστατικές διεργασίες για την ανατροπή των μνημονίων, παραμερίζοντας όλες τις άλλες αντιθέσεις. Ή δεν υπάρχουν άλλες αντιθέσεις και όλα είναι χρήμα;
Υπάρχει αριστερός ηγέτης – ένας βουλευτής έστω - που να ανησυχεί για τη μη απόδοση δικαιοσύνης «αύριο», «μεθαύριο» και για πάντα. Οι δικαστές – οι καλύτεροι αμειβόμενοι Έλληνες – δεν δέχονται περικοπές ούτε ενός ευρώ και κατεβαίνουν από τις έδρες. Ας παραβλέψουμε ότι το Σύνταγμα τους απαγορεύει την απεργία (είπαμε δεν μας ενδιαφέρουν οι αστικοί νόμοι) κι ας αναρωτηθούμε είναι ηθικό ή μάλλον είναι αριστερό; Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που περίμεναν να βρουν το δίκιο τους στα δικαστήρια (να βγάλουν καταχρηστική την απόλυση τους ή να δικαστούν και να πάψουν να είναι προφυλακισμένοι στα κάτεργα) θα μείνουν ξανά χωρίς δικαιοσύνη. Και όχι για μια μέρα ή μια εβδομάδα όπως παραπλανητικά είπε ένας εκπρόσωπος των δικαστών («τι έγινε αν καθυστερήσουμε και μια εβδομάδα μερικές αποφάσεις») αλλά για μήνες και χρόνια ολόκληρα αφού οι υποθέσεις που θα αναβάλλονται αυτές τις μέρες της «στάσης» των δικαστών, θα τελεσφορήσουν μετά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (αυτό ήταν χιούμορ).
Η αριστερά – ό,τι αποκαλούμε ακόμη αριστερά στη χώρα - έχει άλλο αίτημα πέραν των μη περικοπών σε όλους; Ἠ ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι αν στην θέση των περικοπών έχουμε αυξήσεις (σε όλους), αυτομάτως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα; Θα αλλάξει ας πούμε η Υγεία αν πάρουν λεφτά οι φαρμακοποιοί; Θα αδειάσουν οι διάδρομοι των νοσοκομείων, θα περιοριστεί η γραφειοκρατία, θα αναστηθεί η έρευνα, θα παταχθεί η φοροδιαφυγή, θα ξεκινήσουν τα εργοστάσια, θα γεμίσουν τα αμφιθέατρα, θα σταματήσει ο φόβος στους δρόμους, θα μεγαλώσει η αλληλεγγύη, θα αναστήσουμε το κατακαημένο ελληνικό περιβάλλον, θα καρπίσουν τα χωράφια, θα γίνουν ανθρώπινες οι πόλεις μας; Κάτι άλλο εκτός από χρήμα θέλουμε για όλα αυτά; Ποιός είναι ο πλούτος που μπορεί να παράγει η χώρα; Ο πλούτος λέω, όχι τα ευρώ. Γιατί ξέρω πολλούς εικοσάρηδες αλλά και σαραντάρηδες που ουδόλως τους ενδιαφέρει το ταμείο ανεργίας. Δουλειά θέλουν, ευκαιρίες και όχι κρατικές ελεημοσύνες. Υπάρχει κανείς (αριστερός) να δείξει στους έλληνες ότι υπάρχει και άλλη επιχειρηματικότητα πέρα από τα σουβλατζίδικα, τα μπαράκια και τώρα τελευταία τα γιαουρτάδικα; Υπάρχει κανείς που να πιστεύει στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του; Που να μην μας θεωρεί όλους υπάλληλους, αλλά δημιουργούς; Υπάρχει κανείς που να 'χει σχέδιο; Που να θέλει να υπερασπιστεί τους άξιους (και να τους ξεχωρίσει από τους άχρηστους). Υπάρχει κανείς (αριστερός) να απαντήσει στο ερώτημα: Το χρήμα θα φέρει την ευτυχία;
Και αν η απαίτηση για περισσότερα λεφτά μας κάνει όλους αριστερούς τότε γιατί (μόνο) η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στα γκάλοπ; protagon.gr
Οι (φημολογούμενες) περικοπές στα ειδικά μισθολόγια έκαναν τους «μπάτσους γουρούνια δολοφόνους», «εργαζόμενους με κοινωνική υπεραξία» (έτσι τους αποκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας). Και μετέτρεψαν εν μια νυκτί τους δικαστές από «μακρύ χέρι της εξουσίας» σε «μπροστάρηδες των κοινωνικών αγώνων» (όπως είπε και η πρόεδρος των Δικαστών και Εισαγγελέων, Βασιλική Θάνου). Οι οποίοι δικαστές συγκρότησαν μέτωπο με τους νοσοκομειακούς, τους πανεπιστημιακούς, του αρχιερείς και τους οδηγούς του ΟΣΕ (!) και όλοι μαζί θα συγκρουστούν μέχρι τέλους με την «συντεχνία των βουλευτών» (όχι αυτό δεν το είπε ο Κωνσταντίνου της Ανταρσίας αλλά ο Κιουτσιούκης της ΔΑΚΕ). Ποιο είναι το κρίσιμο ποσοστό λοιπόν των περικοπών, που σου ξυπνάει μέσα σου τον Λένιν; Το 10%, το 12% ή το 15% δημιουργεί επαναστατικές διεργασίες για την ανατροπή των μνημονίων, παραμερίζοντας όλες τις άλλες αντιθέσεις. Ή δεν υπάρχουν άλλες αντιθέσεις και όλα είναι χρήμα;
Υπάρχει αριστερός ηγέτης – ένας βουλευτής έστω - που να ανησυχεί για τη μη απόδοση δικαιοσύνης «αύριο», «μεθαύριο» και για πάντα. Οι δικαστές – οι καλύτεροι αμειβόμενοι Έλληνες – δεν δέχονται περικοπές ούτε ενός ευρώ και κατεβαίνουν από τις έδρες. Ας παραβλέψουμε ότι το Σύνταγμα τους απαγορεύει την απεργία (είπαμε δεν μας ενδιαφέρουν οι αστικοί νόμοι) κι ας αναρωτηθούμε είναι ηθικό ή μάλλον είναι αριστερό; Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που περίμεναν να βρουν το δίκιο τους στα δικαστήρια (να βγάλουν καταχρηστική την απόλυση τους ή να δικαστούν και να πάψουν να είναι προφυλακισμένοι στα κάτεργα) θα μείνουν ξανά χωρίς δικαιοσύνη. Και όχι για μια μέρα ή μια εβδομάδα όπως παραπλανητικά είπε ένας εκπρόσωπος των δικαστών («τι έγινε αν καθυστερήσουμε και μια εβδομάδα μερικές αποφάσεις») αλλά για μήνες και χρόνια ολόκληρα αφού οι υποθέσεις που θα αναβάλλονται αυτές τις μέρες της «στάσης» των δικαστών, θα τελεσφορήσουν μετά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (αυτό ήταν χιούμορ).
Η αριστερά – ό,τι αποκαλούμε ακόμη αριστερά στη χώρα - έχει άλλο αίτημα πέραν των μη περικοπών σε όλους; Ἠ ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι αν στην θέση των περικοπών έχουμε αυξήσεις (σε όλους), αυτομάτως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα; Θα αλλάξει ας πούμε η Υγεία αν πάρουν λεφτά οι φαρμακοποιοί; Θα αδειάσουν οι διάδρομοι των νοσοκομείων, θα περιοριστεί η γραφειοκρατία, θα αναστηθεί η έρευνα, θα παταχθεί η φοροδιαφυγή, θα ξεκινήσουν τα εργοστάσια, θα γεμίσουν τα αμφιθέατρα, θα σταματήσει ο φόβος στους δρόμους, θα μεγαλώσει η αλληλεγγύη, θα αναστήσουμε το κατακαημένο ελληνικό περιβάλλον, θα καρπίσουν τα χωράφια, θα γίνουν ανθρώπινες οι πόλεις μας; Κάτι άλλο εκτός από χρήμα θέλουμε για όλα αυτά; Ποιός είναι ο πλούτος που μπορεί να παράγει η χώρα; Ο πλούτος λέω, όχι τα ευρώ. Γιατί ξέρω πολλούς εικοσάρηδες αλλά και σαραντάρηδες που ουδόλως τους ενδιαφέρει το ταμείο ανεργίας. Δουλειά θέλουν, ευκαιρίες και όχι κρατικές ελεημοσύνες. Υπάρχει κανείς (αριστερός) να δείξει στους έλληνες ότι υπάρχει και άλλη επιχειρηματικότητα πέρα από τα σουβλατζίδικα, τα μπαράκια και τώρα τελευταία τα γιαουρτάδικα; Υπάρχει κανείς που να πιστεύει στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του; Που να μην μας θεωρεί όλους υπάλληλους, αλλά δημιουργούς; Υπάρχει κανείς που να 'χει σχέδιο; Που να θέλει να υπερασπιστεί τους άξιους (και να τους ξεχωρίσει από τους άχρηστους). Υπάρχει κανείς (αριστερός) να απαντήσει στο ερώτημα: Το χρήμα θα φέρει την ευτυχία;
Και αν η απαίτηση για περισσότερα λεφτά μας κάνει όλους αριστερούς τότε γιατί (μόνο) η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στα γκάλοπ; protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου