Οι μικρούληδες της εξουσίας
- Σήμερα - 6:00
Μια
εξουσία πνιγηρή, βουβή, ύπουλη και πονηρή. Όχι, δεν μιλώ για αυτές τις
μορφές εξουσίας όπου πηγαίνει αμέσως το μυαλό. Δεν αναφέρομαι ούτε στην
πολιτική, ούτε τη στρατιωτική ή την δικαστική εξουσία. Με ενοχλούν οι
άλλες, οι πρόστυχες εξουσίες, του χρήματος, του τύπου, των
μιρκοαξιωματούχων.
Οι εκφραστές της απόλυτης μιζέριας, του βολέματος και της αρπαχτής, του μιρκοσυμφέροντος και της ατομικής προβολής, του γλειψίματος και της ρουφιανιάς.
Εν αρχή είναι αυτοί που έρποντας και προσκολλώμενοι σε κάθε επίδοξο ηγεμόνα, «κάνουν δουλειές», αυγατίζουν περιουσίες, με εφόδιο το «τίποτα» κάποιοι άλλοι τους φτιάχνουν ισχυρούς του χρήματος και τους χρήζουν παράγοντες. Αποκτούν το δικαίωμα της εκμετάλλευσης, υπό τον μανδύα του επιχειρηματία, χρησιμοποιώντας ανθρώπους, παραγωγικές δυνάμεις, κοινωνίες ολόκληρες. Και όταν έρθει η ασύμφορη στιγμή, αφήνουν να γκρεμιστεί αυτό που μέχρι χθες προσπαθούσαν να πείσουν ότι ήταν το παν γι’ αυτούς και σφυρίζουν αδιάφορα, γυρνώντας επιδεικτικά την πλάτη, παίρνοντας το δρόμο της φυγής, μακριά από τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους. «Από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη; αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;».
Ακολουθούν οι αλαζόνες του μελανιού. Οι εμμονικοί της εξουσίας. Αυτοί που ουδέποτε έμαθαν, αναγνώρισαν, κατανόησαν ή έστω ακούμπησαν ξώφαλτσα σε ότι σχετίζεται με τη ειδησεογραφία. Οι μονόφθαλμοι του «τύπου». Αυτοί που βαφτίζουν ενημέρωση τον κιτρινισμό και το κουτσομπολιό. Αυτοί που ταΐζουν το πλήθος με το κιτσαριό της νύχτας, με τις δυστυχείς ανθρώπινες στιγμές, αγνοώντας και την πλέον στοιχειώδη ένδειξη σεβασμού σε βρέφη, νεκρούς, πενθούντες ή παθώντες, θυσιάζοντας τους όλους στο βωμό της κερδοφορίας τους. Οι αναρριχητές της προβολής, αδαείς, αγενείς και απαίδευτοι. Απόλυτοι εκφραστές της βλακείας τους. «Νομίζουν πως κάτι ξέρουν και ασκούν εξουσία επειδή δεν καταλαβαίνουν».
Έπονται οι ασπάλακες Δημοσίου. Όχι όλοι. Όχι οι πολλοί. Οι λίγοι αυτοί υπαλληλίσκοι της χαρτομυρωδιάς, που χορεύουν με τα παλαμάκια των υπουργών, των διευθυντών, των προϊσταμένων, των τμηματαρχών και το μόνο τους όνειρο είναι η προαγωγή για να αποκτήσουν εξουσία. Αυτοί που ζουν με την αναμονή του Ιζνογκούντ «να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Κι όταν έρθει η πολυπόθητη γι’ αυτούς στιγμή, τότε ανακαλύπτουν μέσα τους έναν μικρό δικτατορίσκο. Πεθαίνουν για προβολή, προκειμένου να διατυμπανίσουν το υποτιθέμενο μεγαλείο τους. Λατρεύουν να βλέπουν τη μούρη τους να φιγουράρει ωσάν ξεπεσμένη θεατρίνα των μπουλουκιών, στις ιλουστρασιόν σελίδες των εντύπων. Χαμογελούν γεμάτοι αυταρέσκεια στις κάμερες, λιγουρευόμενοι τη δόξα των τηλεαστέρων. Επιδεικνύουν ξαφνικά έναν στομφώδη «ανδρισμό», δυσανάλογο του μεγέθους του αξιώματος τους.
Για ακόμα μία φορά δικαιώνονται οι Στέρεο Νόβα όταν τραγουδούν «κατά βάθος εξουσία δε σημαίνει αντρισμός, μοιάζει με κρέας στον τοίχο μετά από διωγμό».
Όλοι αυτοί δυναστεύουν τις μέρες μας. Κυνηγούν τα όνειρα μας. Τσακίζουν την αλήθεια μας.
Όμως το ακόμα τραγικότερο είναι ότι όλοι αυτοί είναι δικά μας δημιουργήματα. Αυγά που εμείς εκκολάψαμε. Και η ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία είναι πως μόλις ένας από αυτούς φεύγει, είναι από νωρίς έτοιμος ο αντικαταστάτης του. Και εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που αναφωνούμε «Ο βασιλεύς απέθανε. Ζήτω ο βασιλεύς». ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ .gr
Οι εκφραστές της απόλυτης μιζέριας, του βολέματος και της αρπαχτής, του μιρκοσυμφέροντος και της ατομικής προβολής, του γλειψίματος και της ρουφιανιάς.
Εν αρχή είναι αυτοί που έρποντας και προσκολλώμενοι σε κάθε επίδοξο ηγεμόνα, «κάνουν δουλειές», αυγατίζουν περιουσίες, με εφόδιο το «τίποτα» κάποιοι άλλοι τους φτιάχνουν ισχυρούς του χρήματος και τους χρήζουν παράγοντες. Αποκτούν το δικαίωμα της εκμετάλλευσης, υπό τον μανδύα του επιχειρηματία, χρησιμοποιώντας ανθρώπους, παραγωγικές δυνάμεις, κοινωνίες ολόκληρες. Και όταν έρθει η ασύμφορη στιγμή, αφήνουν να γκρεμιστεί αυτό που μέχρι χθες προσπαθούσαν να πείσουν ότι ήταν το παν γι’ αυτούς και σφυρίζουν αδιάφορα, γυρνώντας επιδεικτικά την πλάτη, παίρνοντας το δρόμο της φυγής, μακριά από τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους. «Από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη; αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;».
Ακολουθούν οι αλαζόνες του μελανιού. Οι εμμονικοί της εξουσίας. Αυτοί που ουδέποτε έμαθαν, αναγνώρισαν, κατανόησαν ή έστω ακούμπησαν ξώφαλτσα σε ότι σχετίζεται με τη ειδησεογραφία. Οι μονόφθαλμοι του «τύπου». Αυτοί που βαφτίζουν ενημέρωση τον κιτρινισμό και το κουτσομπολιό. Αυτοί που ταΐζουν το πλήθος με το κιτσαριό της νύχτας, με τις δυστυχείς ανθρώπινες στιγμές, αγνοώντας και την πλέον στοιχειώδη ένδειξη σεβασμού σε βρέφη, νεκρούς, πενθούντες ή παθώντες, θυσιάζοντας τους όλους στο βωμό της κερδοφορίας τους. Οι αναρριχητές της προβολής, αδαείς, αγενείς και απαίδευτοι. Απόλυτοι εκφραστές της βλακείας τους. «Νομίζουν πως κάτι ξέρουν και ασκούν εξουσία επειδή δεν καταλαβαίνουν».
Έπονται οι ασπάλακες Δημοσίου. Όχι όλοι. Όχι οι πολλοί. Οι λίγοι αυτοί υπαλληλίσκοι της χαρτομυρωδιάς, που χορεύουν με τα παλαμάκια των υπουργών, των διευθυντών, των προϊσταμένων, των τμηματαρχών και το μόνο τους όνειρο είναι η προαγωγή για να αποκτήσουν εξουσία. Αυτοί που ζουν με την αναμονή του Ιζνογκούντ «να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Κι όταν έρθει η πολυπόθητη γι’ αυτούς στιγμή, τότε ανακαλύπτουν μέσα τους έναν μικρό δικτατορίσκο. Πεθαίνουν για προβολή, προκειμένου να διατυμπανίσουν το υποτιθέμενο μεγαλείο τους. Λατρεύουν να βλέπουν τη μούρη τους να φιγουράρει ωσάν ξεπεσμένη θεατρίνα των μπουλουκιών, στις ιλουστρασιόν σελίδες των εντύπων. Χαμογελούν γεμάτοι αυταρέσκεια στις κάμερες, λιγουρευόμενοι τη δόξα των τηλεαστέρων. Επιδεικνύουν ξαφνικά έναν στομφώδη «ανδρισμό», δυσανάλογο του μεγέθους του αξιώματος τους.
Για ακόμα μία φορά δικαιώνονται οι Στέρεο Νόβα όταν τραγουδούν «κατά βάθος εξουσία δε σημαίνει αντρισμός, μοιάζει με κρέας στον τοίχο μετά από διωγμό».
Όλοι αυτοί δυναστεύουν τις μέρες μας. Κυνηγούν τα όνειρα μας. Τσακίζουν την αλήθεια μας.
Όμως το ακόμα τραγικότερο είναι ότι όλοι αυτοί είναι δικά μας δημιουργήματα. Αυγά που εμείς εκκολάψαμε. Και η ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία είναι πως μόλις ένας από αυτούς φεύγει, είναι από νωρίς έτοιμος ο αντικαταστάτης του. Και εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που αναφωνούμε «Ο βασιλεύς απέθανε. Ζήτω ο βασιλεύς». ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ .gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου