Σε προκαλώ. Έλα και αντιμετώπισε με.
Εκμυστηρεύσου σε μένα τις πιο μύχιες σκέψεις σου και τσεκάρισε την εχεμύθεια μου.
Βρίσε με άκομψα και χυδαία, ζυγίζοντας τις αντοχές και την αυτοσυγκράτηση μου.
Πες μου τα πιο γλυκερά όνειρα σου, σφυγμομετρώντας τη ρομαντική μου διάθεση.
Απολογήσου για τα λάθη σου, διεκδικώντας τη συγνώμη μου.
Κλάψε για όσα σε πονάνε και εκμεταλλεύσου την ανθρωπιά μου.
Όμως μη με θεωρήσεις ανάξιο αντίπαλο. Μη με υποβιβάζεις χωρίς να με γνωρίζεις. Μην πατάς στις ανοχές και τις αντοχές μου. Μη με ξεπουλάς.
Εσύ που πήρες αυτό που έχω χωρίς να με ρωτήσεις. Που πουλάς ότι μου ανήκει, για να κερδίσεις. Που προσκυνάς όσους με προδίδουν. Σ’ εσένα, μεγάλε προδότη, μιλάω.
Δεν είμαι «τίποτα». Δεν είμαι πιόνι. Δεν είμαι δέσμιος.
Είμαι ότι οφείλεις να σέβεσαι. Ότι υποχρεούσαι να υπακούς. Ότι πρέπει να φοβάσαι.
Είμαι ο πολίτης αυτής της χώρας.
Κι αν ακόμα αντέχω, μην ξεθαρρεύεις. Αν ακόμα σωπαίνω μην επαναπαύεσαι. Αν ακόμα ανέχομαι, μην εφησυχάζεις.
Για πόσο ακόμα; Πόσα ακόμα;
Τόσα όσα θα φέρουν τη στιγμή που δεν θα ‘χει επιστροφή. Τη στιγμή που η έκρηξη θα μετρήσει τις δονήσεις των ψυχών. Που η λαχτάρα θα αφήσει το «αχ» να ξεσπάσει. Που η ευχή θα βρει ανοιχτούς ουρανούς. Που το σταυρουδάκι θα βρει λαιμό να κρεμαστεί.
Τι κι αν ο τόπος μου είναι τόσο μικρός. Είναι συνάμα πολύ μεγάλος.
Τι κι αν εμείς είμαστε τόσο λίγοι. Αν μας μετρήσεις θα δεις ότι είμαστε πολλοί.
Κι ότι εσύ θεωρείς λίγο, μικρό, ανάξιο, αυτό θα σε εκπλήξει, τη στιγμή που απλά θα πάψει να αποδέχεται τη μικρογραφία του κόσμου που άλλοι του ζωγράφισαν και θα δει να μεγεθύνεται το είδωλο του και αποκτά την πραγματική του διάσταση. Τότε φυλάξου, γιατί τίποτε δεν πρόκειται να είναι στα μέτρα σου. Τίποτα δεν θα είναι του χεριού σου. Όλα θα είναι σε μεγέθυνση. Κι εγώ, εκεί. Κι εμείς, εκεί. Πολλοί, μεγάλοι, και αποφασισμένοι. Όλοι σε μεγέθυνση. ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ.gr
Εκμυστηρεύσου σε μένα τις πιο μύχιες σκέψεις σου και τσεκάρισε την εχεμύθεια μου.
Βρίσε με άκομψα και χυδαία, ζυγίζοντας τις αντοχές και την αυτοσυγκράτηση μου.
Πες μου τα πιο γλυκερά όνειρα σου, σφυγμομετρώντας τη ρομαντική μου διάθεση.
Απολογήσου για τα λάθη σου, διεκδικώντας τη συγνώμη μου.
Κλάψε για όσα σε πονάνε και εκμεταλλεύσου την ανθρωπιά μου.
Όμως μη με θεωρήσεις ανάξιο αντίπαλο. Μη με υποβιβάζεις χωρίς να με γνωρίζεις. Μην πατάς στις ανοχές και τις αντοχές μου. Μη με ξεπουλάς.
Εσύ που πήρες αυτό που έχω χωρίς να με ρωτήσεις. Που πουλάς ότι μου ανήκει, για να κερδίσεις. Που προσκυνάς όσους με προδίδουν. Σ’ εσένα, μεγάλε προδότη, μιλάω.
Δεν είμαι «τίποτα». Δεν είμαι πιόνι. Δεν είμαι δέσμιος.
Είμαι ότι οφείλεις να σέβεσαι. Ότι υποχρεούσαι να υπακούς. Ότι πρέπει να φοβάσαι.
Είμαι ο πολίτης αυτής της χώρας.
Κι αν ακόμα αντέχω, μην ξεθαρρεύεις. Αν ακόμα σωπαίνω μην επαναπαύεσαι. Αν ακόμα ανέχομαι, μην εφησυχάζεις.
Για πόσο ακόμα; Πόσα ακόμα;
Τόσα όσα θα φέρουν τη στιγμή που δεν θα ‘χει επιστροφή. Τη στιγμή που η έκρηξη θα μετρήσει τις δονήσεις των ψυχών. Που η λαχτάρα θα αφήσει το «αχ» να ξεσπάσει. Που η ευχή θα βρει ανοιχτούς ουρανούς. Που το σταυρουδάκι θα βρει λαιμό να κρεμαστεί.
Τι κι αν ο τόπος μου είναι τόσο μικρός. Είναι συνάμα πολύ μεγάλος.
Τι κι αν εμείς είμαστε τόσο λίγοι. Αν μας μετρήσεις θα δεις ότι είμαστε πολλοί.
Κι ότι εσύ θεωρείς λίγο, μικρό, ανάξιο, αυτό θα σε εκπλήξει, τη στιγμή που απλά θα πάψει να αποδέχεται τη μικρογραφία του κόσμου που άλλοι του ζωγράφισαν και θα δει να μεγεθύνεται το είδωλο του και αποκτά την πραγματική του διάσταση. Τότε φυλάξου, γιατί τίποτε δεν πρόκειται να είναι στα μέτρα σου. Τίποτα δεν θα είναι του χεριού σου. Όλα θα είναι σε μεγέθυνση. Κι εγώ, εκεί. Κι εμείς, εκεί. Πολλοί, μεγάλοι, και αποφασισμένοι. Όλοι σε μεγέθυνση. ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου