Η Χείρα και η Αθηνά-Τύχη
(Από το «Φυραμένα και Ορμέφυτα»
«Όν η τύχη προπηλακίζει
ούτος και παρά των πράων μάστιγας ευρίσκει.»
(Σωκράτης)
Λένε , η Τύχη εύρημα , αδράνειας φουστάνι,
ο «άθλιος» τον άπληστο χορτάτο να τον κάνει.
Η «χείρα» μια πρόφαση κι’η «Αθηνά» δρεπάνι,
το χέρι γίνεται μαθές φύσης πιστό αλάνι.
Της εργασίας ο πιστός, τη Τύχη στ’ άκρα βάνει,
τρώει θεριά, πόρτες γκρεμά, ποτέ όμως ταβάνι.
Και κάπου στα ογδόντα του χρονάκια όταν φτάνει
μασά, κοιμάται σαν μωρό και σαν ξυπνάει (...)άνει.
Κι’άν έχει «Αθηνά» κοντά, τον τρέχει στη λεκάνη
η πάνω στο κρεβάτι του ο άμοιρος « τα κάνει».
Νους κι’ αισθήσεις ύπαρξης ψάχνουν «μύθου» λιμάνι,
γιατί ζωή και θάνατος δεν τρών σ’ ίδιο μποστάνι.
Η τύχη πλέκει καθ’ αρχής και τέλους τη πλεκτάνη,
«χρύσο» αν θα’ναι που φοράς τ’αγκάθινο στεφάνι.
«Θέλω τύχης σταλαγμόν ή φρενών πίθον.»
(Μένανδρος)
Θέλω μην έχω στεναγμόν , μα μια φιάλην ζύθον,
(Σάλος)
Salos |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου