Θε να πείτε: Περσινά, ξινά σταφύλια,
μα πάντα είναι επίκαιρο, το προφανές.
Κι’άν στη λήθη έμειν’ο παλιός ο καφενές,
η αλήθεια πάντα έρχεται στα χείλια.
Το «Χάρισμα»
Από το πρώτο βάδισμα,
έχουν οι θνητοί ένα χάρισμα,
ταλέντο, χούι, κλίση,
μέχρι η ψυχή να σβήσει.
Βλέπεις ,τον φτιαγμένο τον τεμπέλη,
λες , γίνεται ο καθένας ό,τι θέλει.
Γλιστρά η τύχη απ’ τη μοίρα σαν το χέλι
κι΄ έναν ψαρά του κάματου, πλούτου αλείφει μέλι,
τον άλλον από βασιλιά τον πνίγει σε βαρέλι.
Ο μικρός ο αληταράς,
ο έφηβος της αριστεράς.
Ο νησιώτης ο ψαράς,
ο μελωδός ο φουκαράς….
Του βουνού ο καθ’έργάτης
και της πόλης ο ακαμάτης
Δουλεύουνε λίγο-πολύ στην κλίση τους,
που κι’οι ξένοι λένε χόμπυ,
αμέτρητοι της ζωής είναι οι ..κόμποι
Εξήγηση σας δίνω,
χωρίς λεφτά να βγάλω
κι’αν γέλιο δεν αφήνω,
δείτε κανάλι άλλο.
<Παίρνω στην τύχη… Ο ψαράς…
ερασιτέχνης ή όχι,
σβήνω το αίτιο ..παράς,
του δίνω μιάν απόχη.
Ολονυχτίς κι’ολημερίς
και Κυριακές και Σχόλες.
Ψαρεύει έστω «μιά μερίς»
κι’ας μένει δίχως σόλες.
¨Χάνος¨ τον ικανοποιεί
και τη χαρά του την..ακούς
και πάντα μεγαλοποιεί,
¨ψαριά¨με αστακούς.
Κουράζεται, σκοτώνεται,
για το δικό του κέφι.
Κι’αν η Κυρα καμώνεται,
¨Σε αγαπώ¨της γνέφει.
Αν τύχει και ¨εν τη ζωή¨
«πιαστεί» οικονομικώς,
δίνει στ’άψυχα πνοή,
μα δείχνει και «κακός».>
Οποιον κι’άν πάρεις να μετρήσεις
του τέλους ίδιες είναι οι λύσεις,
τρύπα δυο μέτρα μες το χώμα
και ίσως μάρμαρο για πώμα.
Ήρωας ήτανε η φτιαγμένος,
οκνός είτε απελπισμένος,
νομοταγής ή σουρωμένος,
πάντα ο θανών συγχωρεμένος.
Τις πιότερες φορές συνήθως,
σαν φτάνει ο χάρος ο ληστής,
οι συγγενείς τότε απο «ήθος»
πωλούν «τα έργα» του «τοις μετρητοίς»,
είτε τη ρίζα τους πετούν, σαν να’ταν λίθος.
Το χάρισμα στη ζήση
κάπου φτάνει στο κρεσέντο,
και «πληρώνεται» η ρήση,
« ιδιοπαθές ταλέντο».
Αλλοι το λένε ¨είδος σπάνιο¨,
όμως στη γή γεννιέται το..ουράνιο.
Αν σας φανήκανε τα παραπάνω
αστείο ανόητο μεγάλο…
Τη γνώμη μου είπα δίχως ρεγάλο,
«Χούϊ μου-χόμπυ μου»-καημό δεν βάνω.
Σάλος 1977 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου