Παλιό (1978) αλλά επίκαιρο................................... .....................................................................................................
Νάνοι και
Βουνά –Πέτρινες Φωνές
Οι νάνοι όλων των χρωμάτων,
που κολυμπάνε στην παγκόσμια λίμνη,
προσπαθούν το «μπόϊ» τους να δείξουν..στον ουρανό.
Φωνές πετούν, μέσα απ΄τον αδιαπέραστο αγέρα.
Φωνές πέτρινες…
λαξεμένες με τη σμίλη της ανάγκης.
Η καρδιά δεν αντέχει το βάρος..το στομάχι κενό,
ο αγέρας πνιγηρός απ’το άδικο.
Οι φωνές,γίνονται σμήνος…..
το ράμφος τους κτυπά επίπονα,
την αδιάφορη πύλη της λίμνης,
για μία θέση….
μια θέση στις ρίζες,
μια θέση στον ανθό,
μια θέση στο χάος;
Τυμπανίζουν….
Αγνοούν την αντοχή τους,
Αγνοούν την δύναμή που η ηχώ τους κραδαίνει,
και ζωγραφίζει κύκλους-ρυτίδες
στο πρόσωπο του Σύνολου.
Στο βηματισμό της αλήθειας,
σκοντάφτουν στη φιλόξενη ,ύπουλη
«Σκιά των Βουνών».
Η σκιά πάντα σαγηνεύει τους κωπηλάτες
και Οδυσσέας γεννιέται στο μύθο,
Ο μύθος γεννά την ιδέα, .
η ιδέα γεννά το σκοπό,
«ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»
Τα «Βουνά», βράχοι –θεριά,
φυτεμένα πάντα σε κάθε λίμνη-
-Λές απο Πρόνοια-.
Ριζομένα βαθιά,
πιό βαθιά απο το τέλος της λίμνης.
Στέκουν εκεί…άκαμπτα,αέναα΄…
Στο πλησίασμα τους η ξενία γίνεται φόβος.
Απειλή προξενεί η παρουσία τους,
με τα πελώρια χέρια ενωμένα,
κάτω απ’το βλέμμα του αμέτοχου ουρανού.
Περιφρονούν το διάφανο του νερού
και χαμογελούν αλαζονικά.
Η απατηλή σκιά τους γίνεται προπομπός του σκότους.
Του φόβου τροφός
Ζυγιάζουν μαθηματικά τον όγκο και το βάρος
των Πέτρινων φωνών.
Ο Κέρβερος-προστάτης του βασιλείου τους
θα «μεριμνήσει» άσκαστα, έγκαιρα….
οι φωνές να μην φτάσουν ποτέ στο βυθό,
να μην ταράξουν το μακάβριο όπλο τους..το βούρκο
που πίσω του κρύβεται το ¨υπέροχο μυστικό¨ τους,
του ψέματος ο Παράδεισος.
Τα μαγνητικά του λαμπιόνια
κρέμονται σε θεμέλια σαθρά ,
φυτεμένα στο βούρκο.
Τρωτά. είναι στης φωνής το φύσημα.
Όμως, κι’αυτό καρπώνονται,
θολώνοντας την οδό της συμμετοχής.
Η αλαζονεία ξεσκεπάζει το λείψανό τους,
στο λίκνισμα του ηδονικού χορού τους,
που κρύβεται στο αόρατο σάβανό τους
και εκτεθειμένο δείχνει της γύμνιας ντροπή ,
στους αιώνες,
τρέποντας τη φωνή.
στην ξερή, αλλά ασάλευτη όχθη αντίκρυ.
Η ηχώ, άπαυτη ,διαπεραστική,
εκκωφαντική ακόμα και στη σιωπή της
ταλανίζει τα βουνά, μεταμόρφωσης κίνδυνος,
-ο ουρανός αδιάκριτα παρόν-.
Ελλοχεύει ο κίνδυνος, σείσιμο σεισμού.
Τα βουνά –προικισμένα με το ύψος τους-
βάζουν μπροστάρη ,το πρόσθετο δόλιο φανερό όπλο ,
τη σκιά τους
Σκιά απέραντη..την κατευθύνει ο σύμμαχος ήλιος,
άθελά του.
Σκιά απέραντη…αρκετή
να εκτρέψει,να αφανίσει
τις ρυτίδες που αφήνει η ήχώ.
Καταλαγιάζει η σκιά της ημέρας τον ήλιο,
χαυνώνει τον νου, ναρκώνει τη θεληση και
σκοτώνει τη φωνή.
Στον καιρό ζωντανεύει, η τρομερή φήμη της ηχούς,
που πάντα προηγείται και άσβεστη μένει στη μνήμη.
Σαν φτάνει στις όχθες, τη νύχτα ξυπνά ,
όμως αναχαιτίζει τον βλαψίφρονα ολοφυρμό
των σκυλιών της χρυσοθηρίας.
Νύχτα ,πόθου και εγκλήματος κρυψώνα,
νύχτα θανατοφορούσα ,
ολούθε διάχυτη με μυρωδιά της μούχλας.
Κι’είναι αυτή η μυρωδιά, ασήκωτη,
που κρατά τους Νάνους πεισμωμένα όρθιους,
Άτλαντες στην δύναμη ,
Πηνελόπες στην πίστη και υπομονή,
πέρα απ’τη σκιά των βουνών, σε πείσμα τ’ουρανού,
με το στόμα γεμάτο δικαίωσης φωνές πέτρινες -.
Η Ιθάκη πάντα προορισμός της πέτρας.
Οι κύκλοι της φωνής πάντα γυρεύουν μιαν όχθη,
να αποθέτουν το δίκιο τους.
Πάντα θ’αφήνουν μια πέτρα λεύτερη
στην ανασκαφή της μνήμης του μέλλοντος,
για την επιβίωση της αλήθειας,
για το ψήλωμα των Νάνων.
1978 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου