ΠΟΙΗΣΗ ΤΑΚΗΣ ΚΥΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΖΩΕΣ ΜΕΣΟΤΟΙΧΙΑ

Τα πλήκτρα σιγοκαίει το ένστικτο της φωτιάς,
φωτιάς που σβήνει δάκρυ τσακίρικης ματιάς.

Το φως που δε θυμάσαι,αερικά κεντούν
μ'ολόχρυσο μπρισίμι στ'ασπράδι του ματιού.

Να'μουν στο φτέρωμά σου το πιο μικρό φτερό,
στο κάθε πέταγμά σου κοντά σου να πετώ.

Νότες π'αργά σκουριάζουν,καθρέφτες που γερνούν,
βράχων δεσιές κι ανταύγειες στον άνθρωπο οδηγούν.

Μπηγμένες στην πατίνα,βγαλμένες βιαστικά
γριές φωτογραφίες,που ξεδοντιάστηκαν.

Αναψε ένα σπίρτο,θέλω να ζεσταθώ,
κι έλα και νίκησέ με την ώρα που μεθώ.

Τάκης Κυριτσόπουλος