ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ

Η ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ

Είναι μοναχή,γύρω λέγει όλα κενά.
δεν θέλει τίποτε άλλο από την ζωή,
η σκέψις της σε κείνον τριγυρνά
αυτο γράφει της δίδει τώρα πνοή./

Σαν πριγκιπέσσα μιας περασμένης εποχής,
κλεισμένη σε πύργο,
ίσως δακρύζει λίγο.
από αγάπη ή απο πόνο της ψυχής./

Ράβει κάτι μηχανικά,
τα εξαίσια μυρωμένα μαλλιά της
χα΄ι΄δεύουν τους ώμους,το καθισμά της,
με χεράκια αγγελικά./

Μα.. τα μάτια της σαν να ζητούν κάτι,
φαίνεται θα ταξειδεύει ή θα πλανάται?
στης Γης σ'όλα τα μήκη και τα πλάτη
εκστατική, θεά, αυτόν θυμάται.//

Άραγε αλήθεια που να τρέχει ?
στην στερια ή στον ωκεανό θα σταματήσει?
μα πρέπει κάπου αυτόν να συναντήσει,
αφού την δύναμη την έχει.//

Ω./ αυτή είναι επάνω σε κύμματα.
σαν οπτασία με παραξενα σχήματα.
σε θάλασσα φουρτουνιασμένη,
αλλά να./ δείχνει ευτυχισμένη.//

Πάει το ύφος της το μελαγχιλικό,
δεν δείχνει στενοχωρημένη
και ούτε πλέον πικραμένη,
που έγραφε σε γράμμα ερωτικό.//

Φέρνει και σε κείνον την χαρά,
σε κείνον?? μα είναι ποιός ???
πες το πριγκιπέσσα μου καθαρά./
αυτός θα είναι ο μόνος ο τυχερός./

Προσπάθησε κάτι να ψυθιρίσει,
ένα όνομα ή μια ευχή??
για την αγάπη της που ζεί
γρήγορα σιμά της να γυρίσει.//

Αχ./ τίποτε άλλο δεν της απομένει
δεν θέλει όνειρα αλλά πραγματικότης
καρτερικά εκείνον να προσμένει
τον φιλον της, τον αγαπητικό της.//

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ