της Βένας Γεωργακοπούλου
Ξύπνησα χθές το πρωί νωρίς νωρίς, μπήκα
στο ίντερνετ, διάβασα για τους θρησκόληπτους και τους Χρυσαυγίτες έξω
από το «Χυτήριο», άκουσα κι έναν βουλευτή τους, τον Παναγιώταρο, όνομα
και πράγμα, να φωνάζει «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες» (α, ρε Λαέρτη
Βασιλείου τι τραβάς σε μια χώρα που θάπρεπε να σε έχει στα όπα όπα) και
το ξανάριξα στον ύπνο. Ήθελα να καταφύγω σε ένα όνειρο που έγραψα,
σκηνοθέτησα και μόνταρα από μόνη μου.
Είδα τον Κώστα Τζαβάρα χέρι χέρι με τη Λίνα Μενδώνη έξω από το θέατρο να αντιτάσσουν τα στήθη τους στις ορδές των ναζί και να περιφρουρούν με το κύρος της δημοκρατικής μας πολιτείας την ελευθερία της έκφρασης. Είδα μαζί τους, σε μια τεράστια αλυσίδα, όλους τους ‘Ελληνες ηθοποιούς και θεατρόφιλους. Αλλά και τους κινηματογραφιστές, τους λογοτέχνες, τους εικαστικούς, τους χορογράφους. Και από δίπλα μας τα ΜΑΤ, με χαμόγελο και καλή καρδιά, να μας προφυλάσσουν από τις φάπες. Να μας βλέπουν οι χρυσαυγίτες και οι θρησκόληπτοι όλους αποφασισμένους, πολιτεία και πολίτες, και όπου φύγει φύγει. Κατά προτίμηση με κατεύθυνση στα κρατητήρια. Να δίνεται κανονικά, θριαμβευτικά η παράσταση «Corpus Christi». Και μετά …ξύπνησα.
Έλεγξα το μέιλ μου. Καμμιά ανακοίνωση του Κώστα Τζαβάρα, που πιστός στο προσφιλές του αρχαίο πνεύμα αθάνατο, θα κατήγγειλε τα επεισόδια. Αρχισα να παίρνω απεγνωσμένα τηλέφωνα στο υπουργείο Πολιτισμού. Εννιά η ώρα, με τον ήλιο ψηλά στον αττικό ουρανό, και το γραφείο Τύπου κοιμόταν. Μα τι ώρα πιάνουν δουλειά εκεί στη Μπουμπουλίνας οι άνθρωποι, που για πάρτη τους η κυβέρνηση τσαλαπάταει όλους τους υπολοίπους;
Μάλλον παραήμουνα βιαστική και μυγιάγγιχτη, μάλλον το δικό μου το στομάχι ανακατώνεται πιο εύκολα από του Τζαβάρα. Όταν, τελικά, το τηλέφωνο στο υπουργείο απάντησε, ένοιωσα μια μικρή ανακούφιση. «Θα βγεί ανακοίνωση, που θα καταδικάζει τα επεισόδια και θα υπερασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης». Kαι όχι μόνο βγήκε, αλλά (θαύμα! Θαυμα!) είναι η καλύτερη που έχει κάνει ποτέ υπουργός Πολιτισμού σε ανάλογες περιπτώσεις. Ο κ. Τζαβάρας καταδικάζει απερίφραστα την αυτοδικία και τη λογοκρισία στην τέχνη, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να πάρει αποστάσεις από το τολμηρό θεατρικό του Τέρενς ΜακΝάλι. Παλιά ο Βενιζέλος, ο Βουλγαράκης και άλλοι φρόντιζαν να ψιλοκαταδικάζουν μέσα από τά δόντια τους και το ταλαίπωρο έργο τέχνης (τον πίνακα του Κορντιέ, το βίντεο της Στεφανή κλπ). Για να τα έχουν καλά με όλους, και θρησκόληπτους και καλλιτέχνες.
Να πω, όμως, ότι μου φτάνει η ανακοίνωσή του; Θα πώ ψέμματα. Εκεί που καταντήσαμε, με τους ναζί να τρομοκρατούν τη χώρα (μετανάστες και έλληνες) και να βρίζουν μέσα στην ίδια τη Βουλή, θέλω κάτι πιο εντυπωσιακό, πιο θεαματικό, πιο τολμηρό, έναν Ζακ Λάνγκ, μια Μελίνα, ρε γαμώτο. Μετά θυμήθηκα ότι ο Κώστας Τζαβάρας χθες, Παρασκευή, βρισκόταν στην Πρέβεζα και επιθεωρούσε τά αρχαία. Να την αφήσει την Νικόπολη και το Νεκρομαντείο του Αχέροντα και να γυρίσει αμέσως πίσω, πρίν ο Κασιδιάρης και ο ορδές του βάλουν στα άρεια στόματά μας οβολούς για να περάσουμε απέναντι.
Αν ήμουν υπουργός Πολιτισμού φτερά θα είχα βγάλει να πετάξω πίσω. Δεν θα μού κράταγαν, ελπίζω, μούτρα οι αρχαιολόγοι. Το ίδιο θα έκαναν και οι ευρωπαίοι ομόλογοι του Τζαβάρα (εκτός από κάτι αντισημητικά φασιστάκια σε Ουγγαρίες, Ρουμανίες, Λευκορωσίες και λοιπά πρώην ανατολικά κράτη). Το ίδιο θα έκανε και η Μέρκελ, ναι, αυτή που την Τρίτη την υποδεχτήκαμε κραδαίνοντας τά πέη μας και φορώντας στολές SS. ‘Όταν πριν λίγα χρόνια η Deutshe Oper ανακοίνωσε ότι για λόγους ασφαλείας σκεφτόταν να ματαιώσει παράσταση του «Ιδομενέα» του Μότσαρτ ,επειδή οι φονταμενταλιστες μουσουλμάνοι είχαν ξεσηκωθεί με μιά σκηνή στην οποία υπήρχε ένα κομμένο κεφάλι του Μωάμεθ (αλλά και του Χριστού και του Βούδα), η χριστιανοδημοκράτισα Καγκελάριος της βγήκε από τά αριστερά. Ακόμα θυμάμαι την ανακοίνωσή της. «Η αυτολογοκρία από φόβο είναι απαράδεκτη. Δεν πρέπει να κάνουμε πίσω όταν μας απειλούν με βία». To the point.
Αμφιβάλλει κανείς ότι σήμερα πολλοί φοβόμαστε; Εγώ τρέμω. Μια φορά με χτύπησε ματατζής, όταν διαδήλωνα εναντίον των καλλιστείων (ο καθένας και οι εμμονές του) και ακόμα θυμάμαι την χερούκλα του (χίλια στρέμματα μού φάνηκε) στην νεανική πλατούλα μου και πώς εκτοξεύθηκα εκατό μέτρα μακριά χωρίς σανδάλια και γυαλιά. Δεν το φανταζόμουνα ότι 30 τόσα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να παίξω ξύλο με φασίστες για να πάω θέατρο. Δεν θέλω να παίξω ξύλο. Δεν είμαι ηρωϊδα και δύσκολα θα γίνω στη μέση ηλικία (αν και εδώ που φτάσαμε, οφείλω να το προσπαθήσω).
‘Ισως, όμως, και να μας χρειαζόταν η ιστορία με το «Χυτήριο». Για να μάθουμε να καθόμαστε σπιτάκι μας όταν καθημερινά δολοφονούν και ξυλοφορτώνουν μετανάστες. Ο φόβος έφτασε στα προφυλαγμένα, διανοουμενίστικα λημέρια μας. Και πολύ άργησε.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών protagon.grΕίδα τον Κώστα Τζαβάρα χέρι χέρι με τη Λίνα Μενδώνη έξω από το θέατρο να αντιτάσσουν τα στήθη τους στις ορδές των ναζί και να περιφρουρούν με το κύρος της δημοκρατικής μας πολιτείας την ελευθερία της έκφρασης. Είδα μαζί τους, σε μια τεράστια αλυσίδα, όλους τους ‘Ελληνες ηθοποιούς και θεατρόφιλους. Αλλά και τους κινηματογραφιστές, τους λογοτέχνες, τους εικαστικούς, τους χορογράφους. Και από δίπλα μας τα ΜΑΤ, με χαμόγελο και καλή καρδιά, να μας προφυλάσσουν από τις φάπες. Να μας βλέπουν οι χρυσαυγίτες και οι θρησκόληπτοι όλους αποφασισμένους, πολιτεία και πολίτες, και όπου φύγει φύγει. Κατά προτίμηση με κατεύθυνση στα κρατητήρια. Να δίνεται κανονικά, θριαμβευτικά η παράσταση «Corpus Christi». Και μετά …ξύπνησα.
Έλεγξα το μέιλ μου. Καμμιά ανακοίνωση του Κώστα Τζαβάρα, που πιστός στο προσφιλές του αρχαίο πνεύμα αθάνατο, θα κατήγγειλε τα επεισόδια. Αρχισα να παίρνω απεγνωσμένα τηλέφωνα στο υπουργείο Πολιτισμού. Εννιά η ώρα, με τον ήλιο ψηλά στον αττικό ουρανό, και το γραφείο Τύπου κοιμόταν. Μα τι ώρα πιάνουν δουλειά εκεί στη Μπουμπουλίνας οι άνθρωποι, που για πάρτη τους η κυβέρνηση τσαλαπάταει όλους τους υπολοίπους;
Μάλλον παραήμουνα βιαστική και μυγιάγγιχτη, μάλλον το δικό μου το στομάχι ανακατώνεται πιο εύκολα από του Τζαβάρα. Όταν, τελικά, το τηλέφωνο στο υπουργείο απάντησε, ένοιωσα μια μικρή ανακούφιση. «Θα βγεί ανακοίνωση, που θα καταδικάζει τα επεισόδια και θα υπερασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης». Kαι όχι μόνο βγήκε, αλλά (θαύμα! Θαυμα!) είναι η καλύτερη που έχει κάνει ποτέ υπουργός Πολιτισμού σε ανάλογες περιπτώσεις. Ο κ. Τζαβάρας καταδικάζει απερίφραστα την αυτοδικία και τη λογοκρισία στην τέχνη, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να πάρει αποστάσεις από το τολμηρό θεατρικό του Τέρενς ΜακΝάλι. Παλιά ο Βενιζέλος, ο Βουλγαράκης και άλλοι φρόντιζαν να ψιλοκαταδικάζουν μέσα από τά δόντια τους και το ταλαίπωρο έργο τέχνης (τον πίνακα του Κορντιέ, το βίντεο της Στεφανή κλπ). Για να τα έχουν καλά με όλους, και θρησκόληπτους και καλλιτέχνες.
Να πω, όμως, ότι μου φτάνει η ανακοίνωσή του; Θα πώ ψέμματα. Εκεί που καταντήσαμε, με τους ναζί να τρομοκρατούν τη χώρα (μετανάστες και έλληνες) και να βρίζουν μέσα στην ίδια τη Βουλή, θέλω κάτι πιο εντυπωσιακό, πιο θεαματικό, πιο τολμηρό, έναν Ζακ Λάνγκ, μια Μελίνα, ρε γαμώτο. Μετά θυμήθηκα ότι ο Κώστας Τζαβάρας χθες, Παρασκευή, βρισκόταν στην Πρέβεζα και επιθεωρούσε τά αρχαία. Να την αφήσει την Νικόπολη και το Νεκρομαντείο του Αχέροντα και να γυρίσει αμέσως πίσω, πρίν ο Κασιδιάρης και ο ορδές του βάλουν στα άρεια στόματά μας οβολούς για να περάσουμε απέναντι.
Αν ήμουν υπουργός Πολιτισμού φτερά θα είχα βγάλει να πετάξω πίσω. Δεν θα μού κράταγαν, ελπίζω, μούτρα οι αρχαιολόγοι. Το ίδιο θα έκαναν και οι ευρωπαίοι ομόλογοι του Τζαβάρα (εκτός από κάτι αντισημητικά φασιστάκια σε Ουγγαρίες, Ρουμανίες, Λευκορωσίες και λοιπά πρώην ανατολικά κράτη). Το ίδιο θα έκανε και η Μέρκελ, ναι, αυτή που την Τρίτη την υποδεχτήκαμε κραδαίνοντας τά πέη μας και φορώντας στολές SS. ‘Όταν πριν λίγα χρόνια η Deutshe Oper ανακοίνωσε ότι για λόγους ασφαλείας σκεφτόταν να ματαιώσει παράσταση του «Ιδομενέα» του Μότσαρτ ,επειδή οι φονταμενταλιστες μουσουλμάνοι είχαν ξεσηκωθεί με μιά σκηνή στην οποία υπήρχε ένα κομμένο κεφάλι του Μωάμεθ (αλλά και του Χριστού και του Βούδα), η χριστιανοδημοκράτισα Καγκελάριος της βγήκε από τά αριστερά. Ακόμα θυμάμαι την ανακοίνωσή της. «Η αυτολογοκρία από φόβο είναι απαράδεκτη. Δεν πρέπει να κάνουμε πίσω όταν μας απειλούν με βία». To the point.
Αμφιβάλλει κανείς ότι σήμερα πολλοί φοβόμαστε; Εγώ τρέμω. Μια φορά με χτύπησε ματατζής, όταν διαδήλωνα εναντίον των καλλιστείων (ο καθένας και οι εμμονές του) και ακόμα θυμάμαι την χερούκλα του (χίλια στρέμματα μού φάνηκε) στην νεανική πλατούλα μου και πώς εκτοξεύθηκα εκατό μέτρα μακριά χωρίς σανδάλια και γυαλιά. Δεν το φανταζόμουνα ότι 30 τόσα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να παίξω ξύλο με φασίστες για να πάω θέατρο. Δεν θέλω να παίξω ξύλο. Δεν είμαι ηρωϊδα και δύσκολα θα γίνω στη μέση ηλικία (αν και εδώ που φτάσαμε, οφείλω να το προσπαθήσω).
‘Ισως, όμως, και να μας χρειαζόταν η ιστορία με το «Χυτήριο». Για να μάθουμε να καθόμαστε σπιτάκι μας όταν καθημερινά δολοφονούν και ξυλοφορτώνουν μετανάστες. Ο φόβος έφτασε στα προφυλαγμένα, διανοουμενίστικα λημέρια μας. Και πολύ άργησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου