ΠΟΙΗΣΗ ΤΑΚΗΣ ΚΥΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΓΓΕΛΑ

Τα μαύρα τα μαλλάκια σου τα χτένιζες μοιραία,
διάβαινες και γινόσουνα η αύρα καθενός,
στις παρελάσεις σήκωνες γελώντας τη σημαία
και γέμιζαν με νούφαρα καρδιές και ουρανός.

Και ύστερα σκορπίστηκε σε χάντρες η ζωή σου,
για στέγη σου αναζήτησες διάτρητο ουρανό.
Εξαρτημένοι ερήμην σου σκύλευαν το κορμί σου,
ως ο φεγγίτης έμπαζε το σάπιο δειλινό.

Συνέβη απομεσήμερο σε τρώγλη στα Πατήσια,
γερμένη τ'ανακούρκουδα βαστιόσουν σε σκαλί.
Είχες χτυπήση ένεσης δόση παραπανήσια
κι είχες χαμόγελο παιδιού,που θύμιζε φιλί.

Ο ίσκιος του κυπαρισσιού σαρώνει το μνημείο,
μέρα τη μέρα γίνεται η μνήμη λησμονιά,
η θύμησή σου γίνεται ένα με το τοπίο,
Αγγέλα,γράφει η πλάκα σου,χρονώ δεκαεννιά.

Τάκης Κυριτσόπουλος