Στου άσπρου βράχου τη σπηλιά,
πάνω απ'τ'ακροθαλάσσι
χρόνια ρωτά μια κοπελιά
για κείνον που'χει χάσει.
Ρωτά το γαλανάγκαθο,
το μαύρο κυπαρίσση
και τον αιγιόγλαρο ρωτά
το πότε θα γυρίσει.
Ο ήλιος στάζει δάκρυα,
η Αφροδίτη αίμα
κι ο Αποσπερίτης αψηλά
βουρκώνει μεσ'το γέρμα.
Στο καθρεφτάκι της θωρεί,
που ένα κερί φωτίζει,
τ'αχείλι της το άβαφτο
που γέλιο δε γνωρίζει.
Δεν πάει σε πρωτολείτουργο,
άγιο δεν ασημώνει,
μον'βλέπει που το χάραμα
το πέλαγο ματώνει.
Τάκης Κυριτσόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου