της Λίνας Παπαδάκη
Η φράση ανήκει στον υπουργό Δημόσιας Τάξης. Αναφερόταν στους πολιτικούς του αντιπάλους. Τι εννοούσε όμως ο υπουργός;
Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, ο προπαγανδιστής του Αδόλφου Χίτλερ, ως υπουργός Προπαγάνδας και Διαφώτισης είχε υπό τον άμεσο έλεγχό του τα ΜΜΕ και τον πολιτισμό στη ναζιστική Γερμανία. Στόχος του ήταν πάντα «η πλήρης αρμονία» στις σχέσεις Χίτλερ και γερμανικού λαού. Ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ είχε κάποτε πει για τον Γκέμπελς: «Δώστε σε αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους Εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές».
Ο ίδιος υπουργός ανήκει σε αυτούς που λίγες μέρες νωρίτερα χρέωναν στον αντίπαλο τις τρομοκρατικές επιθέσεις γιατί παροξύνει το κλίμα με χαρακτηρισμούς τύπου "Κυβέρνηση Κατοχής και Τσολάκογλου". Γιατί είναι κακό να λες τον αντίπαλο Τσολάκογλου και καλό να τον λες Γκέμπελς;
Τι εξυπηρετούν την τρεμάμενη δημοκρατία οι βαρείς χαρακτηρισμοί; Ποιον συμφέρει η εκτράχυνση του δημόσιου λόγου;
Σε μια κοινωνία που χτυπά ο φόβος και η τρομοκρατία, που οι αντοχές εξαντλούνται και η καθημερινότητα παίρνει ανάσα λίγο πριν από τον ύπνο, οι πολιτικοί άνδρες οφείλουν να διδάσκουν ψυχραιμία, ανοχή και σεβασμό της προσωπικότητας του αντιπάλου. Και κατ' επέκταση του πολίτη. Από όποιο κόμμα κι αν προέρχονται, δίκιο έχουν ή άδικο, οφείλουν να μη σπρώχνουν τον κόσμο στα άκρα. Οι ακραίοι χαρακτηρισμοί που εναλλάσσονται στα Μέσα δεν εξυπηρετούν ούτε την είδηση ούτε την άποψη, επιβεβαιώνουν δυστυχώς την ανησυχία και την αμφιβολία που όλοι έχουμε μέσα μας.
Από τη δεκαετία του '60 οι γονείς μας ακόμα θυμούνται τους καλούς και τους προδότες είτε αυτοί προέρχονταν από τη δεξιά είτε από την αριστερά. Ο θυμός και οι μεταπολεμικές πληγές οδήγησαν στις πολιτικές προτιμήσεις κι επιλογές. Κατά μια έννοια, καθόρισαν τη σημερινή μας εικόνα.
Η νωπή δημοκρατία μας που μετρά λίγες δεκαετίες κουβαλά τα κατάλοιπα των κακών μας στιγμών. Ένας άνδρας ισχυρός δεν αναλώνεται σε ύβρεις, ο υβριστής στην ουσία διαλαλεί την ανασφάλειά του.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών protagon.grΟ Γιόζεφ Γκέμπελς, ο προπαγανδιστής του Αδόλφου Χίτλερ, ως υπουργός Προπαγάνδας και Διαφώτισης είχε υπό τον άμεσο έλεγχό του τα ΜΜΕ και τον πολιτισμό στη ναζιστική Γερμανία. Στόχος του ήταν πάντα «η πλήρης αρμονία» στις σχέσεις Χίτλερ και γερμανικού λαού. Ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ είχε κάποτε πει για τον Γκέμπελς: «Δώστε σε αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους Εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές».
Ο ίδιος υπουργός ανήκει σε αυτούς που λίγες μέρες νωρίτερα χρέωναν στον αντίπαλο τις τρομοκρατικές επιθέσεις γιατί παροξύνει το κλίμα με χαρακτηρισμούς τύπου "Κυβέρνηση Κατοχής και Τσολάκογλου". Γιατί είναι κακό να λες τον αντίπαλο Τσολάκογλου και καλό να τον λες Γκέμπελς;
Τι εξυπηρετούν την τρεμάμενη δημοκρατία οι βαρείς χαρακτηρισμοί; Ποιον συμφέρει η εκτράχυνση του δημόσιου λόγου;
Σε μια κοινωνία που χτυπά ο φόβος και η τρομοκρατία, που οι αντοχές εξαντλούνται και η καθημερινότητα παίρνει ανάσα λίγο πριν από τον ύπνο, οι πολιτικοί άνδρες οφείλουν να διδάσκουν ψυχραιμία, ανοχή και σεβασμό της προσωπικότητας του αντιπάλου. Και κατ' επέκταση του πολίτη. Από όποιο κόμμα κι αν προέρχονται, δίκιο έχουν ή άδικο, οφείλουν να μη σπρώχνουν τον κόσμο στα άκρα. Οι ακραίοι χαρακτηρισμοί που εναλλάσσονται στα Μέσα δεν εξυπηρετούν ούτε την είδηση ούτε την άποψη, επιβεβαιώνουν δυστυχώς την ανησυχία και την αμφιβολία που όλοι έχουμε μέσα μας.
Από τη δεκαετία του '60 οι γονείς μας ακόμα θυμούνται τους καλούς και τους προδότες είτε αυτοί προέρχονταν από τη δεξιά είτε από την αριστερά. Ο θυμός και οι μεταπολεμικές πληγές οδήγησαν στις πολιτικές προτιμήσεις κι επιλογές. Κατά μια έννοια, καθόρισαν τη σημερινή μας εικόνα.
Η νωπή δημοκρατία μας που μετρά λίγες δεκαετίες κουβαλά τα κατάλοιπα των κακών μας στιγμών. Ένας άνδρας ισχυρός δεν αναλώνεται σε ύβρεις, ο υβριστής στην ουσία διαλαλεί την ανασφάλειά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου