ΠΟΙΗΣΗ

Nikolas Saliveros

πριν από 18 λεπτά

Το Ζεϊμπέκικο της βαρυγκώμιας

Μ’ένα ζεϊμπέκικο το κλάμα μου θα ρίξω
στο ξεραμένο χώμα.
Είν’ο καημός που δεν μπορώ να κρύψω
στο πληγωμένο σώμα.
Τα ψέματα μου θόλωσαν τα μάτια,
τα όνειρα μου, γίνανε κομμάτια.
Και στης καρδίας το θρήνο,
τον πόνο μόνος πίνω
και με αγάπη σβήνω.

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο του μασκαρά θα δείξω
τη σκουριασμένη βρώμα.
Και το μαχαίρι του θυμού θα μπήξω
στης απονιάς το στρώμα.
Πάνω στα ψέματα χτίζουν παλάτια,
τα λόγια’ γίναν τ’άχυρου δεμάτια.
Και στης καρδίας το θρήνο,
στην άκρη μου θα μείνω
κι’αγάπη θα αφήνω.

Ρεφρέν

Χορεύω τη αγιάτρευτη χασούρα μου,
ψυχής παράπονο με χόλιασμα χορεύω.
Δεν μάλωσα, δεν είναι απ’τη σούρα μου
τη λευτεριά απ’ την ψευτιά γυρεύω.

Τα βάσανα ξινό κρασί, φαρμάκι πιόμα
και η ψυχή πριν βγει από το στόμα,
πατά τη πίκρα πάνω στο χώμα,
φραγγέλιο στ’άδικου το σώμα.

Σάλος