Δημήτρης Νικολιάς
Σύρα μου ξύπνα, πάλεψέ το… και κρατήσου…!
- Κατηγορία Αρθρογραφία
Το κράτησα επτά
μήνες, αυτό το στιχούργημα, στο συρτάρι μου. Το γράψαμε ένα ξημέρωμα,
στις αρχές του Μάρτη, του 2014, εγώ και οι «φωνές»! Τις ακούω πότε-πότε, όταν τελειώνω τη προσευχή μου. Έτσι και τότε… ζητούσα γονατιστός από το Θεό, να με οδηγήσει…! «Τι να κάνω… Θεέ μου;» ρωτάω! «Σε παρακαλώ Θεέ μου… βοήθησέ με…».
Το τρένο….!
- Κατηγορία Αρθρογραφία
Λοιπόν!
Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι. Από τη μία οι ατελείωτες εξαγγελίες και οι
«δεσμεύσεις». Από την άλλη η αλαζονική και σκληρή πραγματικότητα!
του Δημήτρη Νικολιά
του Δημήτρη Νικολιά
Εις το επανιδείν
- Κατηγορία Αρθρογραφία
Κατέβαινα
τρία-τρία τα σκαλιά του δρόμου, από το σπίτι ως τη Μεταμόρφωση.
Χαιρετούσα με φούρια, τη κυρά Μαρία… στο φούρνο. Έκοβα λίγο από φόβο, να
μη γλιστρήσω στους γρανίτες ανάμεσα στην εκκλησιά και στον απέναντι
κήπο της.
Έφθανα στη χωμάτινη αλάνα του Κώστα του Γαβιώτη του καϊκτζή, του κυρ Σπίνου, που πούλαγε σάντουιτς και του γιατρού Αφεντούλη του γυναικολόγου. Εκεί τους έβρισκα όλους….!
Ο Δουδέσκος, ο Ρουσάκης, ο Γιάννης ο Πασσάς, ο Κώστας ο Νομικός, ο Αλέκος ο Δαδίδης, ο Δημήτρης ο Σαλίβερος, η Βαγγελίτσα, η Αλεξάνδρα, η Άννα και ο Θανάσης…!
Η μικρή μας αλάνα, έπαιρνε κι έδινε αμέσως ζωή. Φωνές, παιχνίδια και γέλια. «Βρισιές» και χάχανα. Φιλιά κι αγάπη…!
Με τον Θανάση το Σταθόπουλο, που έμενε τότε, στο γωνιακό σπίτι, απέναντι απ’ το σημερινό γραφείο της Ελένης Ασμάνη και το κεράδικο του κυρ Γιώργου του νεωκόρου, πήγαμε μαζί σχολείο, από την πρώτη Δημοτικού έως και την έκτη τάξη του Γυμνασίου. Η σοβαρότητα και η ηρεμία του, η ευγένεια των τρόπων και της ψυχής του, οι χαμηλοί τόνοι που χρησιμοποιούσε στις συζητήσεις και στις διεκδικήσεις του, συνηγορούσαν και κραύγαζαν για μια σπουδαία ανατροφή. Είχα την τύχη να γνωρίσω τους δικούς του, μέσα στο σπίτι τους. Αυτές τις ευγενικές και καλοσυνάτες μορφές, ουδέποτε θα ξεχάσω!Ω, μνήμες άπονες και ξεχασιάρες…, γιατί δεν έρχεστε τώρα, που σας χρειάζομαι! Θέλω τόσα πολλά να πω και να γράψω γι’ αυτόν το φίλο τον παιδικό με τα δεκατριάρια στον έλεγχο που ξαφνικά στριμωγμένος από μια ανώτερη εσωτερική δύναμη τα ’κανε δεκαοχτάρια και μπήκε στο πανεπιστήμιο…!
Θέλω τόσα να πω και να γράψω γι’ αυτόν το εραστή-μαχητή της γνώσης και της μάθησης. Θέλω να υπερασπιστώ το παράπονό του, για όσα στράβωνα στη ζωή, το απροσπέλαστο ταμπούρωμά του πίσω από απόψεις και πεποιθήσεις, την ατέρμονα διάθεση να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια, επαγγελματικά και κοινωνικά, τη σταθερή του προσήλωση στις παραδόσεις και στις πραγματικότητες του τόπου του και της αγαπημένης του αστικής κοινωνίας.Τα χρόνια για όλους περνούν…! Δημήτρη, πρόσεχε, μού ‘λεγε τα δυο ή τρία τελευταία χρόνια, όταν τα πρωινά συναντιόμαστε για να πιούμε καφέ. – Δημήτρη, να πηγαίνεις στο γιατρό, να κοιτάζεσαι, να παρακολουθείς την καρδιά σου, το σάκχαρο, την πίεση… την υγεία σου…!
Κι άρχιζε μετά την διάλεξή του, για την κοινωνία, την πολιτική, την κυβέρνηση, το μνημόνιο… την εν γένει κατάσταση… και τον ακούγαμε με σεβασμό, γιατί στο δρόμο του για την απόκτηση της σοφίας, είχε διαβεί πολλά μονοπάτια… και του σφίγγαμε το χέρι όταν συμπληρώνοντας τον ειρμό του κατέληγε… «Ευτυχώς, εμείς έχουμε καλές γυναίκες και μας προσέχουν…!!!».Τα χρόνια για όλους περνούν… και τελειώνουν. Το κουβάρι της ζωής του Θανάση ξετυλίχθηκε. Να πας στο καλό φίλε… Μέχρι να ξαναβρεθούμε, θα σε θυμόμαστε…!
Και στο τραπέζι των συμμαθητών, θα έχεις την καλύτερη θέση!
Δημήτρης Νικολιάς ΠΗΓΗ SYROS TODAY
Έφθανα στη χωμάτινη αλάνα του Κώστα του Γαβιώτη του καϊκτζή, του κυρ Σπίνου, που πούλαγε σάντουιτς και του γιατρού Αφεντούλη του γυναικολόγου. Εκεί τους έβρισκα όλους….!
Ο Δουδέσκος, ο Ρουσάκης, ο Γιάννης ο Πασσάς, ο Κώστας ο Νομικός, ο Αλέκος ο Δαδίδης, ο Δημήτρης ο Σαλίβερος, η Βαγγελίτσα, η Αλεξάνδρα, η Άννα και ο Θανάσης…!
Η μικρή μας αλάνα, έπαιρνε κι έδινε αμέσως ζωή. Φωνές, παιχνίδια και γέλια. «Βρισιές» και χάχανα. Φιλιά κι αγάπη…!
Με τον Θανάση το Σταθόπουλο, που έμενε τότε, στο γωνιακό σπίτι, απέναντι απ’ το σημερινό γραφείο της Ελένης Ασμάνη και το κεράδικο του κυρ Γιώργου του νεωκόρου, πήγαμε μαζί σχολείο, από την πρώτη Δημοτικού έως και την έκτη τάξη του Γυμνασίου. Η σοβαρότητα και η ηρεμία του, η ευγένεια των τρόπων και της ψυχής του, οι χαμηλοί τόνοι που χρησιμοποιούσε στις συζητήσεις και στις διεκδικήσεις του, συνηγορούσαν και κραύγαζαν για μια σπουδαία ανατροφή. Είχα την τύχη να γνωρίσω τους δικούς του, μέσα στο σπίτι τους. Αυτές τις ευγενικές και καλοσυνάτες μορφές, ουδέποτε θα ξεχάσω!Ω, μνήμες άπονες και ξεχασιάρες…, γιατί δεν έρχεστε τώρα, που σας χρειάζομαι! Θέλω τόσα πολλά να πω και να γράψω γι’ αυτόν το φίλο τον παιδικό με τα δεκατριάρια στον έλεγχο που ξαφνικά στριμωγμένος από μια ανώτερη εσωτερική δύναμη τα ’κανε δεκαοχτάρια και μπήκε στο πανεπιστήμιο…!
Θέλω τόσα να πω και να γράψω γι’ αυτόν το εραστή-μαχητή της γνώσης και της μάθησης. Θέλω να υπερασπιστώ το παράπονό του, για όσα στράβωνα στη ζωή, το απροσπέλαστο ταμπούρωμά του πίσω από απόψεις και πεποιθήσεις, την ατέρμονα διάθεση να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια, επαγγελματικά και κοινωνικά, τη σταθερή του προσήλωση στις παραδόσεις και στις πραγματικότητες του τόπου του και της αγαπημένης του αστικής κοινωνίας.Τα χρόνια για όλους περνούν…! Δημήτρη, πρόσεχε, μού ‘λεγε τα δυο ή τρία τελευταία χρόνια, όταν τα πρωινά συναντιόμαστε για να πιούμε καφέ. – Δημήτρη, να πηγαίνεις στο γιατρό, να κοιτάζεσαι, να παρακολουθείς την καρδιά σου, το σάκχαρο, την πίεση… την υγεία σου…!
Κι άρχιζε μετά την διάλεξή του, για την κοινωνία, την πολιτική, την κυβέρνηση, το μνημόνιο… την εν γένει κατάσταση… και τον ακούγαμε με σεβασμό, γιατί στο δρόμο του για την απόκτηση της σοφίας, είχε διαβεί πολλά μονοπάτια… και του σφίγγαμε το χέρι όταν συμπληρώνοντας τον ειρμό του κατέληγε… «Ευτυχώς, εμείς έχουμε καλές γυναίκες και μας προσέχουν…!!!».Τα χρόνια για όλους περνούν… και τελειώνουν. Το κουβάρι της ζωής του Θανάση ξετυλίχθηκε. Να πας στο καλό φίλε… Μέχρι να ξαναβρεθούμε, θα σε θυμόμαστε…!
Και στο τραπέζι των συμμαθητών, θα έχεις την καλύτερη θέση!
Δημήτρης Νικολιάς ΠΗΓΗ SYROS TODAY
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου