ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Πολιτική επιστράτευση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

(Ανακατεύθυνση από Πολιτική Επιστράτευση)

Αυτό το λήμμα ή η ενότητα δεν αναφέρει τις πηγές του ή δεν περιέχει επαρκείς παραπομπές. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια προσθέτοντας κατάλληλες πηγές και παραπομπές που να υποστηρίζουν το λήμμα. Η σωστή σήμανση για αποτύπωση της ημερομηνίας σήμανσης είναι: {{πηγές|8|07|2014}}

Η πολιτική επιστράτευση είναι η υποχρεωτική παροχή των προσωπικών υπηρεσιών των ατόμων που επιτάσσονται, καθώς και των πόρων και μέσων που είναι απαραίτητα για την παροχή αυτών των υπηρεσιών.
Κηρύσσεται με βάση το Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 «Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης» (Π.Σ.Ε.Α.) (ΦΕΚ Α΄ 236/1974)^[1], το άρθρο 18 του οποίου επιτρέπει την πολιτική επιστράτευση στην περίπτωση "πολιτικής κινητοποίησης".
Η απόφαση για την ενεργοποίηση του μηχανισμού πολιτικής επιστράτευσης βαραίνει τον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό. Οι νομαρχίες μοιράζουν στους επιστρατευόμενους "φύλλα ατομικής προσκλήσεως πολιτικής επιστράτευσης" (αντίστοιχα με τα "φύλλα πορείας" της στρατιωτικής επιστράτευσης). Όσοι αρνούνται να υπακούσουν δικάζονται με αυτόφωρο.
Σχετικές με το ζήτημα είναι οι διατάξεις των άρθρων 18 παρ.3 και 22 παρ.4 του Συντάγματος.
Το 2006 η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ναυτεργατών (ΠΝΟ) κατέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αμφισβητώντας την ισχύ του Ν.Δ. 17/1974, καθώς αυτό είχε εκδοθεί με βάση το παλιότερο Σύνταγμα του 1952. Το ΣτΕ δεν αποφάσισε ποτέ επί του θέματος, καθώς στο μεταξύ η Κυβέρνηση απέσυρε την απόφαση της επίταξης.

Χρονικό πολιτικών επιστρατεύσεων στην Ελλάδα

Χρονολογία	Πολιτική επιστράτευση
1979	Τραπεζικοί υπάλληλοι
1983	Οδηγοί και ιδιοκτήτες βυτιοφόρων
1986	Χειριστές και ιπτάμενοι μηχανικοί της Ολυμπιακής Αεροπορίας
1994	Οδηγοί λεωφορείων ΟΑΣΑ
2002	Ναυτεργάτες
2006	Ναυτεργάτες
2010	Ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτίων
2011	Υπάλληλοι καθαριότητας Ο.Τ.Α
2013	Εργαζόμενοι στο Μετρό
2013	Ναυτεργάτες[2]
2013	Καθηγητές μέσης εκπαίδευσης[3]