Μάνο απ’το Δημήτρη Νικολιά…
(Μην αφήσουμε και τη μάνα παραπονεμένη..ημέρα του πατέρα)
Στη Μάνα μου…
Έχω μια γλάστρα λατρεμένη στην αυλή μου,
Που έχει μέσα ευωδιαστή γαρυφαλλιά,
Που την ποτίζω κάθε μέρα την καλή μου
Και μου μιλάει με ανθρώπινη λαλιά.
Πιο πέρα στέκει μια μικρούλα λεμονίτσα,
Ουτ’ένα μέτρο,κι’ας είναι ήδη οχτώ χρονώ,
Όταν την βάφτισα τη ν έβγαλα Μαρίτσα,
Όπως τη μάνα πού’ναι πια στον ουρανό.
Μαζί τους μένει μία γάτα η Ζερζεβούλα,
Δίπλα στη γλάστρα, δίπλα και στη λεμονιά,
Τους νιαουρίζει ,τους μιλάει η χαζούλα
κ’ ύστερα στρέφει το κεφάλι της ψηλά.
Όταν τις γνώρισα ζούσαν σ’άλλο σπίτι,
Πόσο μου λείπει, αχ ρε μάνα σε ζητώ,
Εχτές σε είδα με το φως τ’αποσπερίτη
Και μας ευλόγαγες κρατώντας θυμιατό.
Μάνα το ξέρω αγαπούσες και τις τρείς τους,
Γι’αυτό τις πήρα και τις έφερα εδώ.
Να ξαναβρούνε τη ζωή μες την αυλή τους,
Και κάθε μέρα νά’ναι σαν να σου μιλώ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου