(Κάποιοι θυμόμαστε,
Πόσο ντρεπόμαστε,
Όταν φιλιόμαστε.
Και σαν κοιμόμαστε,
Ονειρευόμαστε,
Πως όλοι, αναμετάξυ μας, αγαπιόμαστε)
Οι Φανοί τ’Αη-Γιαννιού
και ο Κλήδονας
////
Το έθιμο του Κλήδονα
στης Ιστορίας χάνεται τα βάθη.
Κι’επειδή <σύν και ουσία> μετρούν πολύ,
ο καθείς θέλει να μάθει
πως το..δίνουν το φιλί,
δυό χείλη φιλήδονα.
///
Τ’Αη-Γιάννη οι φανοί
γιορτάζονταν τον κάθε χρόνο.
Νέοι-νιές δίχως κάν πόνο,
τις φωτιές πηδούσαν,ανεμίζοντας πανί.
///
Κόκκινα γίνονταν τα χέρια,
δίχως αίμα από μαχαίρια.
………….
Φλόγες δεν λόγιζαν ψηλές,
ο Γιωργής,η Μαριώ κι’ένας..λελές.
Κι’άν καιγόντουσαν λιγάκι,
ίσως με ξύλο άκαυτο ένα..μπερτάκι
θα… γευόντουσαν απ’τους γονείς
<Τι έχεις Γιάννη και πονείς>
///
Βράδυ πρίν οι κοπελιές,
ωραίες,άσχημες και με κοιλιές
σ’ένα κανάτι μέσα ,με νερό
<κάτι> ερίχναν,δίχως να χάσουνε καιρό.
Το άλλο βράδυ όλες γύρω απ’το κανάτι,
περίμεναν να βγεί της κάθε μιάς το ..<κάτι>
///
Κι’ οι..γαμπροί μ’ένα στιχάκι δίχως..τσίπα
που απ’ του..στόματος εξέρχετο την τρύπα,
<του έρωτος> απάγγελλαν την..αμαρτία.
Γελούσαν όλοι, ηχηρά κι’….εν απαρτία,
σαν έβγαινε το <κάτι> απ’το κανάτι
και ..πονηρά η μια της άλλης ..έκλεινε το μάτι.
Ένα όνειρο γενιόνταν εις τον ξύπνιο
που συνεχιζόντα εις τον ύπνο
///
Κάποιες δεν μίλαγαν,δεν βγάζανε μια λέξη
και σιωπηλές περίμεναν κάποιος να τις διαλέξει,
τη…μοίρα να τους πεί….από το στόμα
κι’ήταν αυτές, το..ράφι που θωρούν ακόμα.
Ο μως γι’αυτές υπήρχε ο Μανώλης
«γνωστός και μη εξαιρετές-, εξώλης και προώλης».
Κι «έκ του προχείρου στιχουργός»,
ως ξεπαρμένος δημιουργός
Τραγούδαγε της κοπελιάς τη μοίρα
και κρυφά έπινε μπύρα.
///
Κόκκινα τα μάγουλα αιθέρια
γέλιο ολούθε, σε λάκκο η μιζέρια.
…………
Το έθιμο του Κλήδονα,
χαρά και κέφι έδινε και δίχως πάθη.
Κι’επειδή το γέλιο δίνει στον πόνο αναστολή,
συγχωρεί πολλών τα λάθη
και τη ζωή ωφελεί.
…Ανθη δικοτυλήδονα.
///
Τ’Αη-Γιάννη πλέον οι φανοί
κι’ό Κλήδονας ίσως κάπου γιορτάζονται μόνο.
Φωτιές δίχως φλόγα βλέπω τώρα και ..κρυώνω
και το <κάτι>, πάντα όλοι ευελπιστούμε να φανεί. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου