Ενηλικίωση (Τέλος της αθωότητας) Τα φώτα χαμηλώνουν της γιορτής ώρα να δουλευτεί, η αντλία ανιούσας αορτής. Κρατηθήκαμε εν υπνώσει, κι’ώρα είναι να ξημερώσει και ας είμαστε εν εγρηγόρσει. «Ξένος κομήτης» ξανά θα μας αλώσει. Αθώα κρατιέται η ζωή ,πεντέξη πρώτα χρόνια κι’ ένοχα τ’αποδέλοιπα,αφ’ είμαστε «Ντάμας»πιόνια. Τέλος ο χρόνος της αθωότητας, μες τη γυάλα μας, π’ανήκει, μ’αυξανόμενο το νοίκι, στην άθλαστη της παγκοσμιότητας. /// Κι’αν νιώθομε λεύτεροι, σε όλα… μες τη γυάλα μας … Ραγισμένη είναι απ’τον άπληστο «Ξένο κομήτη.». Ο κύρη μας κι’οι αυλικοί, με το αζημίωτο ανοιχτό αφήσανε το σπίτι και στα λόγια «ασημείωτο». Τώρα,αφού ξυπνήσουμε, θα πρέπει να σκουπίσουμε τα χάλια μας … Να κολλήσουμε τη γυάλα με δικιά μας κόλλα. Τέλος ο χρόνος της αθωότητας, μες τη γυάλα μας, π’ανήκει, μ’αυξανόμενο το νοίκι, στην άθλαστη της παγκοσμιότητας. /// Αρέσκεται ο άνθρωπος ζωή στα παραμύθια γιατί σκοτώνει, σαν γυμνή φανερωθεί η αλήθεια. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου