Μαμά γερνάω
- Τώρα
“Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα `χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά”.
Στίχος από το γνωστό τραγούδι της Λίνας Νικολακοπούλου. “Μαμά γερνάω”! Αυτό μου ήρθε στο νου το πρωινό της 26ης Μαΐου, όταν συνειδητοποίησα ότι άλλος ένας χρόνος προστίθεται στην πλάτη μου. 41 Μαΐων λοιπόν και σίγουρα είναι η καταλληλότερη μέρα για να κάνω τον απολογισμό μου. Τον απολογισμό των χρόνων που πέρασαν και άφησαν αναμνήσεις, χαρούμενες ή θλιμμένες.
Τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα, οι μέρες φεύγουν σαν το νεράκι.
Γυρίζοντας πίσω στο παρελθόν, θυμάμαι την παιδική μου ηλικία. Χαρούμενη, ξένοιαστη. Μεγάλωσα στη Αληθινή. Σε αυτή την μοναδική περιοχή, περιστοιχισμένη από πραγματικά μοναδικούς ανθρώπους. Οι γονείς μου, η αγαπημένη μου γιαγιά, η νονά μου, οι θείες και οι θείοι, μου έμαθαν πάνω από όλα να είμαι άνθρωπος και να αγαπώ τους γύρω μου, ακόμη και αν αυτοί στην πορεία με δυσαρεστήσουν. Εκτός από το στενό συγγενικό μου περιβάλλον, είχα την μεγάλη τύχη να έχω δίπλα μου φίλες και φίλους, που μαζί τους πέρασα μοναδικές στιγμές. Το παρεάκι, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι μέχρι σήμερα για εμένα, κάτι που έχω φυλαγμένο βαθιά μέσα μου. Η Κατερίνα, η Άννα, η Μαρία, η Αιμηλία, ο Βαγγέλης, ο Ηλίας, ο Φραγκίσκος, ο Λευτέρης, ο Γιάννης.... Άτομα μοναδικά, ξεχωριστά, που μέχρι σήμερα κρατάμε – τις φορές που συναντιόμαστε – εκείνες τις στιγμές, αλλά πολύ περισσότερο εκείνη τη μοναδική αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο.
Τα χρόνια πέρασαν, οι καταστάσεις άλλαξαν. Τα ξένοιαστα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Μεγάλωσα, μπήκα στη βιομηχανία της εργασίας. Ο ρυθμός της ζωής άλλαξε. Νέα πρόσωπα προστέθηκαν στη ζωή μου, άλλα έμειναν, άλλα έφυγαν. Ευτυχισμένες, χαρούμενες, θλιμμένες στιγμές. Στιγμές που με στιγμάτισαν. Στιγμές που διέγραψα.
Το αντικείμενο της εργασίας μου, σε αυτό στάθηκα τυχερή, μου προσφέρει πολλές δυνατότητες. Η σημαντικότερη όλων, είναι ότι καθημερινά νιώθω ότι μαθαίνω και νέα πράγματα. Μου δίνει τη δυνατότητα της αναζήτησης, αλλά και της προσφοράς. Της ανάδειξης νέων δεδομένων. Πάνω από όλα όμως, μου δόθηκε η δυνατότητα, να μάθω πως μπορώ να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Μου έμαθε να διακρίνω τους καλούς από τους κακούς, τους αληθινούς από τους ψεύτικους. Με έμαθε τι να κρατάω και τι να πετώ στον κάλαθο των αχρήστων. Ποιους να κρατάω δίπλα μου και ποιους να διαγράφω.
Όμως η σημαντικότερη στιγμή για εμένα, είναι εκείνη που κράτησα το γιο μου στην αγκαλιά μου. Μεγαλώνω μαζί του και καθημερινά μαθαίνω από αυτόν. Χαίρομαι όταν χαίρεται και μελαγχολώ όταν μελαγχολεί. Βλέπω τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια και ανησυχώ για το μέλλον που προδιαγράφεται μπροστά του, σε μια χώρα που οι δυνατότητές της είναι μικρές.
Κατά τη διάρκεια αυτών των 41 χρόνων, υπήρξαν πολλά σκαμπανεβάσματα. Δεν παραπονιέμαι για τίποτα. Δεν κρατάω τα αρνητικά. Κρατάω τα θετικά και προχωράω, έχοντας δίπλα μου ανθρώπους ξεχωριστούς. Χαμογελώ και ανοίγω το παράθυρο για το αύριο, χωρίς μιζέρια, αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο. Είμαι εδώ, παραμένοντας εκείνη η αθεράπευτη ονειροπόλα κοπελίτσα, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ.gr
να ξέρεις πως σου τα `χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά”.
Στίχος από το γνωστό τραγούδι της Λίνας Νικολακοπούλου. “Μαμά γερνάω”! Αυτό μου ήρθε στο νου το πρωινό της 26ης Μαΐου, όταν συνειδητοποίησα ότι άλλος ένας χρόνος προστίθεται στην πλάτη μου. 41 Μαΐων λοιπόν και σίγουρα είναι η καταλληλότερη μέρα για να κάνω τον απολογισμό μου. Τον απολογισμό των χρόνων που πέρασαν και άφησαν αναμνήσεις, χαρούμενες ή θλιμμένες.
Τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα, οι μέρες φεύγουν σαν το νεράκι.
Γυρίζοντας πίσω στο παρελθόν, θυμάμαι την παιδική μου ηλικία. Χαρούμενη, ξένοιαστη. Μεγάλωσα στη Αληθινή. Σε αυτή την μοναδική περιοχή, περιστοιχισμένη από πραγματικά μοναδικούς ανθρώπους. Οι γονείς μου, η αγαπημένη μου γιαγιά, η νονά μου, οι θείες και οι θείοι, μου έμαθαν πάνω από όλα να είμαι άνθρωπος και να αγαπώ τους γύρω μου, ακόμη και αν αυτοί στην πορεία με δυσαρεστήσουν. Εκτός από το στενό συγγενικό μου περιβάλλον, είχα την μεγάλη τύχη να έχω δίπλα μου φίλες και φίλους, που μαζί τους πέρασα μοναδικές στιγμές. Το παρεάκι, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι μέχρι σήμερα για εμένα, κάτι που έχω φυλαγμένο βαθιά μέσα μου. Η Κατερίνα, η Άννα, η Μαρία, η Αιμηλία, ο Βαγγέλης, ο Ηλίας, ο Φραγκίσκος, ο Λευτέρης, ο Γιάννης.... Άτομα μοναδικά, ξεχωριστά, που μέχρι σήμερα κρατάμε – τις φορές που συναντιόμαστε – εκείνες τις στιγμές, αλλά πολύ περισσότερο εκείνη τη μοναδική αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο.
Τα χρόνια πέρασαν, οι καταστάσεις άλλαξαν. Τα ξένοιαστα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Μεγάλωσα, μπήκα στη βιομηχανία της εργασίας. Ο ρυθμός της ζωής άλλαξε. Νέα πρόσωπα προστέθηκαν στη ζωή μου, άλλα έμειναν, άλλα έφυγαν. Ευτυχισμένες, χαρούμενες, θλιμμένες στιγμές. Στιγμές που με στιγμάτισαν. Στιγμές που διέγραψα.
Το αντικείμενο της εργασίας μου, σε αυτό στάθηκα τυχερή, μου προσφέρει πολλές δυνατότητες. Η σημαντικότερη όλων, είναι ότι καθημερινά νιώθω ότι μαθαίνω και νέα πράγματα. Μου δίνει τη δυνατότητα της αναζήτησης, αλλά και της προσφοράς. Της ανάδειξης νέων δεδομένων. Πάνω από όλα όμως, μου δόθηκε η δυνατότητα, να μάθω πως μπορώ να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Μου έμαθε να διακρίνω τους καλούς από τους κακούς, τους αληθινούς από τους ψεύτικους. Με έμαθε τι να κρατάω και τι να πετώ στον κάλαθο των αχρήστων. Ποιους να κρατάω δίπλα μου και ποιους να διαγράφω.
Όμως η σημαντικότερη στιγμή για εμένα, είναι εκείνη που κράτησα το γιο μου στην αγκαλιά μου. Μεγαλώνω μαζί του και καθημερινά μαθαίνω από αυτόν. Χαίρομαι όταν χαίρεται και μελαγχολώ όταν μελαγχολεί. Βλέπω τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια και ανησυχώ για το μέλλον που προδιαγράφεται μπροστά του, σε μια χώρα που οι δυνατότητές της είναι μικρές.
Κατά τη διάρκεια αυτών των 41 χρόνων, υπήρξαν πολλά σκαμπανεβάσματα. Δεν παραπονιέμαι για τίποτα. Δεν κρατάω τα αρνητικά. Κρατάω τα θετικά και προχωράω, έχοντας δίπλα μου ανθρώπους ξεχωριστούς. Χαμογελώ και ανοίγω το παράθυρο για το αύριο, χωρίς μιζέρια, αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο. Είμαι εδώ, παραμένοντας εκείνη η αθεράπευτη ονειροπόλα κοπελίτσα, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου